Ποιητική Συλλογή - Αναζητώντας στο μαύρο το σκοτάδι μου

Ποίημα 9 - Αίσθηση του επίγοντος

Είναι σκοτάδι και παντού αεροπλάνα,
δύο σκιές τα οδηγούν προς την αλανα.
Δε ξέρω τις προθέσεις τους,
πήγα να τις βρω μα δεν είχαν τις ορέξεις τους.
Και γω εδώ στο σκοτάδι νιώθω μοναξιά
Καθώς ο χάρος έχει έρθει και με σύρει νωχελικα 
Με τραβάει απτά μαλλιά
Και γω είμαι ναρκωμενη,
Ανίκανη να βγω μπροστά
Οι σκιές ακάθεκτες τώρα ταξιδεύουν στο καθρέφτη
Νόμιζα ήθελαν να κάνουνε κακό
Αλλά σχεδιάζουν το παρελθοντικο μου 'εγω'.
Έξω ανεργία,απουσία εργασίας
Και τα αεροπλάνα πετάνε να μοιράσουν αισιοδοξία.
Πάντα ονειρευόμουν χαμόγελα παντού
Και όχι παιδιά πεθαινοντας από έλλειψη φαγητού.
Οικογένειες κατάντησαν συγκάτοικοι απλοί
Ο καθένας ζει σε μια οθόνη, μια κατασκευή.
Εγώ θέλω ζωντάνια και αγκαλιά
Όχι να τρέχει πάλι αίμα από τη μαχαιριά!
Έχω ένα όνειρο και θέλω να το πω
Γιατί ίσως ο χάρος που λέγεται ζωή να με πάρει από δω. ..
Να πέσουν όλα τα τοίχοι φτιαγμένα από εγωισμό
Αναμιγμενα με μίσος και κακό
Αεροπλάνα να ψεκαζουν ανθρωπιά
Γιατί τώρα είναι ανύπαρκτη στο σήμερα και δεν υπάρχει πια .
Χαρε μη με σέρνεις στους δρόμους τους κακοτραχαλους
Με πονάνε τα μαλλιά
Εγώ γεμίσει πληγές
Και μια μεγάλη μελανια
Βαρέθηκα το πόλεμο αυτό
Θέλω να ζω ελεύθερη και μιλώ χωρίς δισταγμό .
Σκιές πολεμιστε με σθένος κ όχι εμπαιγμό
Κάποτε θα βγουμε νικητές
Με έπαθλο βεβαιοτηκο