How To Live

Chapter One

Chapter One

Tragedy

I blinked my eyes and sniffed a little, sinikop ko ang aking buhok dahil tinatabunan na neto ang buong muhka ko. I stopped and breathe a little. Ang lakas ng hangin ay parang tatangayin ako sa kinatatayuan ko.

"Excuse me, Miss." I heard someone said near me. I mindlessly stepped forward to give him the way. Nagkibit balikat nalang ako at hindi nilingon kung sinuman iyon at nagpatuloy sa paglalakad.

The screeching noise of the leaves of trees and its branches sent shivers on my spine. Tumingala ako habang naglalakad at napangiwi sa aking nakita. May bagyo ba?

The gray color of the sky made me wince on my own. I hate this. I hate this kind of days when the sky is so gloomy and the shallow feeling is reigning as the sound of harsh rain crashing the ground. I hate rainy days, it makes me feel sad.

Suminghot ako nang maramdaman ko ang mainit na sipon na malapit na namang tumulo mula sa aking ilong. Damn, I really hate rainy days.

Umulan ng bahagya kahapon ng hapon at saktong nasa bandang Carabao park ako no'n, papauwi sana ng dorm dahil kakatapos lang ng panghuling subject ko. I was helpless as the rain starts dropping from the whole damn sky.

Ang tanging nagawa ko lang ay tumakbo at sumilong. When I predicted that the rain won't stop until midnight, I decided to go home and brave the sickly rain.

Paggising ko kaninang umaga ay masakit na ang aking ulo at may sipon na ako. My immune system must have dropped, kaya ito ako ngayon nahihirapan huminga dahil sa sipon. I groaned when I felt a drop of water at the top of my head.

"Damn it," I cursed. Madali kong inilabas ang aking payong mula sa bag, ito ang bagay na nakalimutan ko kahapon!

Nagpatuloy ang pagpatak ng malalaking butil ng ulan hanggang sa biglang bumuhos ito ng malakas. I walked faster than my usual pace. Tumawid ako at napahinto nang narinig ko ang pagkulog. Rinig ko ang tili ng isang babae sa 'di kalayuan.

The strong wind didn't help me as it redirect the rain, basa na ang aking kanang braso dahil sa ulan. I pursed my lips as I take a turn leading me to our dorm. Napabuntong hininga ako nang makasilong na ako, I looked up at the sky, where the heavy rain is coming from. Why?

Why not give us sun and not this sickly rain!

Napairap ako habang binubuksan ang pintuan.

I was welcomed by music. The sound of the rain fainted at the back of my ear as I closed the door behind me and walked in our room.

Lumabas ulit ako para ilapag ang payong ko para patuyuin, pumasok ako ng kwarto at namataan si Zea na kakatayo lang mula sa kanyang kama. My eyes wandered at the other bed, wala na ang ibang kasama namin. It's already past 11 anyway. Ala una pa kasi ang klase ni Zea tuwing Wednesday. What a lucky brat.

"Pahinaan mo," sabi ko at umupo monobloc.

Zea did what I told her, pero imbes na pahinaan ay pinatay na niya ang pagpapatugtog. Inihilig ko ang aking likod at nilapag ang bag ko sa katabing monobloc. Zea's eyes were on me.

Her disheveled hair, oily face and morning glories didn't bother me at all. Nope. Sanay na ako sa muhka niyang ganyan. Ibinaling ko ang atensyon ko sa pagkuha ng phone ko mula sa bag. I jumped when a face towel were thrown on me, bumagsak ito sa aking hita.

Umangat kaagad ang tingin ko kay Zea, sino pa ba ang magtatapon n'on di ba?

"Punasan mo yung braso mo, basang basa," aniya nang binigyan ko siya ng tingin. I looked away and gulped the lump on my throat. Pakiramdam ko ay naiiyak ako, para bang uminit ang sulok ng aking mga mata dahil sa sinabi ni Zea.