Gezellig op kamp

hoofdstuk 2

Een half uur later begint de eerste echt te klagen.

'Ik ben het zat!' zegt Jolien, een meisje dat 2 plaatsen voor mij in de bus zat. 'We lopen al uren, iedereen is moe en wil even zitten. Waarom gaan we niet even rusten?'

De man staat meteen stil zodra hij het geklaag hoort. Hij draait zich langzaam richting haar. Ze kijkt hem recht aan met zelfverzekerde ogen - ze wil rusten.

De man begint te lachen. Haar zelfverzekerde blik verdwijnt, ze snapt niet wat er zo grappig is. Wanneer de man stopt met lachen, staat er een grijns op zijn gezicht.

Opnieuw schiet de gedachte door me heen: Er klopt iets niet. 'Wat valt er te lachen?' vraagt het meisje. De hand van de man verdwijnt in z’n zak en zijn grijns wordt groter.

'Wil je dat echt weten?' fluistert hij. Ik kan aan haar zien dat ze zich niet op haar gemak voelt. Opnieuw begint hij te lachen, deze keer harder. Vervolgens haalt hij zijn hand uit zijn zak. Hij heeft iets in zijn hand.

Ik schrik als ik zie wat het is, een mes! De man stopt met lachen en kijkt haar aan. Hij kijkt dreigend, hatelijk en moe tegelijkertijd. Hij grijpt haar vast en duwt haar tegen een boom.

Hij steekt het mes: recht in haar keel! Ze wil gillen, maar alles wat ze kan uitbrengen is een zacht gepiep. Ze grijpt naar het mes en probeert het uit haar keel te trekken. Tegelijkertijd probeert ze aan lucht te komen. Het lukt haar niet.

De man lacht weer en kijkt naar ons. 'Nog meer klachten?' brengt hij lachend uit, 'of zijn er geen vrijwilligers meer?' Niemand zegt wat. Iedereen is doodsbang.

Het enige wat te horen is, is het gelach van de man en de noodkreten van Jolien.

Een ander meisje wordt duizelig, ze kan haar evenwicht niet meer houden en valt neer.

Ik schiet haar meteen te hulp, kniel en til haar hoofd een beetje op.

We hebben waarschijnlijk veel te veel gelopen voor haar. Ze ziet er bleek uit. 'Gaat het?' vraag ik. Ze schudt haar hoofd en ademt moeilijk. 'Wat is er?' ga ik verder. Ze geeft geen antwoord, sluit haar ogen en ademt onregelmatig door. ’Wat is je naam?’ Ze geeft geen antwoord.

Ik kijk naar de rest en zie dat iedereen stilstaat. Ook de man. Hij kijkt naar ons, met een hatelijke blik. Ik voel me bang, maar maak me zorgen om haar, 'Wat moeten we doen?' weet ik uit te brengen.

De man loopt naar ons toe en duwt me ruw opzij. 'Dat is makkelijk,' zegt hij. Hij pakt het meisje bij haar arm en trekt haar hierraan overeind.

'LOPEN!' schreeuwt hij, 'OF WE LATEN JE ACHTER!.' Ik kan tranen zien in haar ogen. 'Ik kan niet meer,' zegt ze zacht.

Ze heeft de zin nog niet uitgesproken of de man laat haar vallen. Hij kijkt naar haar, grijnst even, en loopt dan  weg van haar.

'Kom mee! 'beveelt hij de rest, 'We laten haar achter.' 'Ik wil haar niet achter laten, ze kan elk moment doodgaan!’ schreeuw ik uit.

‘Precies’ zegt de man. De man stuurt de groep verder en wacht tot ik ook ga lopen, ik aarzel nog even, ik wil het meisje echt niet alleen achter laten, dat overleeft ze niet.

Ik kan niet anders dan gehoorzamen, de man dreigt om mij ook te steken met z'n mes.

We lopen verder...

JANA

Hij dreigt met z’n mes als ik niet verder wil lopen. Ik voel me angstig, uitgeput, duizelig, hongerig en dorstig. We lopen al zeker vier uur. Ik heb het gevoel alsof ik elk moment ook om kan vallen en eindigen als Jolien.

Maar dat wil ik niet, ik wil niet dood. Ik blijf doorlopen, zolang ik kan. Ik kijk voor me en zie alles draaien. Het ene moment zie ik de man links voor me, het andere moment rechts. Ik heb moeite om mijn evenwicht te bewaren.

Het liefst liet ik me nu vallen en bleef ik liggen tot het weer beter ging. Maar ik weet hoe dat afloopt, ik ben niet van plan zo te eindigen. De rest redt het, dus ik red het ook.

Helaas wordt het steeds erger. Ik heb het warm en ik zweet verschrikkelijk.

Waarom is het niet gewoon hoe het op het internet stond? Het zonnige parkje in het bos, gezellig kamperen zonder ouders.

Als ik aan mijn ouders denk, prikken de tranen in mijn ogen. Hierdoor zie ik nog slechter. Uiteindelijk zak ik door mijn benen.

Met mijn knieën op de grond en leunend op mijn handen begin ik zachtjes te snikken.

Ik kan het niet langer.

'Wat is dit?' schreeuwt de man. Hij komt naar me toe en schopt me omver. Ik geef een gil en kijk de man angstig aan.

'Kom overeind,' sist hij. Ik probeer overeind te komen, maar zodra ik op mijn benen leun zak ik er meteen weer doorheen.

'Probeer het nog eens.' schreeuwt hij weer. Ik probeer het opnieuw, en alweer lukt het niet. Ik voel me hopeloos, dit red ik niet.

De man gromt. 'Goed dan,' fluistert hij, 'wat jij wilt.' Hij grijpt naar zijn zak en haalt er weer een mes uit. Ik voel me nog angstiger.

Verschillende meisjes beginnen te gillen, een jongen probeert zelfs het mes uit de man zijn handen te trekken. Maar de man is sneller, hij draait zich razendsnel om en geeft de jongen een schop in z’n buik.

De tranen rollen over mijn wangen. 'Nee,' smeek ik, 'alsjeblieft niet.' De man grijnst en knielt bij me neer.

'Als je dit niet wilt,' zegt hij gespeeld vriendelijk. 'sta dan op.' Ik kijk hem aan, hoop dat mijn blik hem vertelt hoe bang ik ben en dat het me niet lukt. Maar aan zijn blik te zien, is hij alleen maar kwaad en wilt hij dat ik meekom. Mijn blik heeft geen effect.

'Je geeft me geen keus, meisje,' zegt hij minder vriendelijk, 'helaas.' Ik zie zijn arm richting mijn buik gaan.

Ik gil, en voel vervolgens het mes in mijn buik belanden.

Een stekende pijn ontstaat en het bloed spuit eruit.

Hij trekt het mes uit mijn buik en slaat met de achterkant ervan tegen mijn hoofd. Ik blijf gillen, alles draait nog erger als daarnet en de pijn is ondragelijk.

'Laat me leven,' gil ik, 'alsjeblieft.' De man lacht alleen maar, en haalt opnieuw uit, deze keer naar mijn hoofd. Ik voel een warm straaltje bloed langs mijn hoofd lopen.

Dit is het einde, denk ik, meer gaat er niet komen. De man haalt met het mes uit naar mijn keel, ik voel ze opengesneden worden.

Meteen krijg ik geen lucht meer. Ik neem de moeite niet meer tegen te werken. Ik blijf stil liggen, zonder adem te halen.

Het heeft geen zin, dit is het einde.

En, jawel, even later wordt alles zwart en voel ik niks meer.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Heey people, hopelijk vonden jullie dit een tof hoofdstukje. Laat me weten wat je er van vond in de reacties hieronder, zeg me of er iets veranderd moet worden :D

Er komt binnenkort weer een nieuw hoofdstuk aan, nee nee, tis nog niet gedaan :P