Gezellig op kamp

hoofdstuk 4

‘Voila, dat was toch niet zo moeilijk?’ zei Hoffman.

Layla stak haar vinger op, ze wou iets zeggen.

Hoffman keek haar venijnig aan, 'Was ik daarjuist niet duidelijk genoeg juffrouw?’ zei hij. ‘Je spreekt alleen als wij je iets vragen.’

Het meisje deed snel haar vinger naar beneden, ze was doodsbang, het enigste wat ze nu wou was gewoon bij haar ouders zijn.

Nico ging naar haar toe, ‘Niet wenen,… gaat het?

‘Ik waarschuw je!’ Tierde Hoffman. ‘Nog één keer jongeman, en je vliegt de kerker in.

Daar kun je dan verder wegkwijnen, met je vriendinnetje erbij.’ Zei hij venijnig.

Het werd ijzig stil in de eetzaal, iedereen zweeg.

‘Goed, zoals ik dus ging zeggen,’ Zei hij.‘ jullie vragen je vast allemaal af waarom jullie nu hier zijn, in dit koud kasteel.

Jullie hadden vast heel wat anders verwacht hé? Mooi bos, park, kampvuur…'

‘Wel, ik kan jullie garanderen dat je hier nooit een kampvuur zal maken’ “whahahaha,integendeel.

'Zie je, ik betaalde de chauffeur van de bus zodat hij jullie in plaats van naar het kamp, naar het bos bracht. Verder wilde hij niets met dit alles te maken hebben, wat begrijpelijk is

. Spijtig genoeg voor hem, was hij medeplichtig. Ik moest hem dan ook vermoorden.’

Enkele meisjes huiverden, de rest luisterde onbewogen verder naar de man. ‘Maar ik ben niet zoals Brian hier,’

Er kwam een grijns op het gezicht van Brian tevoorschijn.

‘Ik vermoord mensen niet rechtstreeks met een mes of een geweer of zo. Oh nee, ik hou ervan om eerst een spelletje te spelen met die mensen.

‘Iedereen staarde hem aan, niet wetend wat te doen.

‘Ik sloeg jullie buschauffeur dus eerst bewusteloos met een honkbalbat.

Nadien voerde ik hem naar hier en gooide ik hem in de kerker, ik blinddoekte hem en vulde een warm bad voor hem.

Helaas, was dit bad niet gevuld met water, maar met bijtend zuur.

De arme man, hij geloofde me toen ik zei dat het me speet, maar dat het de enige manier was om hem hier te krijgen.

Ik moest hem iets belangrijks vertellen, maar dat kon wel wachten tot na het bad.Hij was vast wel moe van zo’n lange busrit, een heet bad zou hem dus wel goed doen.

Hij stapte vol overtuiging het bad in, natuurlijk dacht hij dat er gewoon water in zat.

Eens het zuur z’n enkels had aangetast was het te laat, hij probeerde z’n voeten weg te trekken, maar struikelde, voorover in het bad.

En dit… is wat er van hem over is.’

Opeens sprong er een tv aan die heel de tijd tegen de muur had gehangen.

Op de tv was het lijk te zien van de dode man, het was vreselijk om te zien. Het zuur had werkelijk niks van hem overgelaten. Enkel een hoopje botten was nog te zien.

Layla en verschillende andere meisjes begonnen te wenen, de rest huiverde bij het zien van dit afschuwelijk beeld.

‘Die man is gek!’ dacht Bart.’ ‘Waarom verteld u ons dit allemaal?’ schreeuwde hij.

‘Wel,’ zei Hoffman. ‘Waarom niet?'

'Jullie komen hier toch nooit levend meer weg.’

De man lachte alsof ie elk moment kon doorslaan en iedereen beginnen af te maken.