Anormal

AK 3.Bölüm

Sabah tuhaf bir sessizlikle gözlerimi açtım tavanla bakışmaya başladım nedensizce icimde tuhaf bir his vardı takmadan yorganı ayağımla iktirerek kalktım.

Dolabımın karşısına geçip gri okul formamı üzerime geçirdim.
Altına siyah şortumu giyip gözlüğümü taktım aslında aşırı bi görme kaybım yoktu fakat arada takiyordum ilerlemesin diye yuvarlak gözlüklerimi taktiktan sonra saçımı topuz yaptım sebebsizce şafakğın odasina kaydi gözlerim sanki orda birisi vardı bu düşüncelerle beraber aptalca sırıttım kafamı sallayıp 'o birdaha gelmicek'diye geçirdim içimden ve odamdan çıktım

uraz,'ın odasına gelince içeriye daldım fakat beklediğim görüntü bu değildi uraz'ın uyanık olmasına mı yoksa yüzündeki bitkin ifadeyemi şaşırayım uraz'in yanına oturup elimi omzuna attım.

"Neyin var benim şizofrenik kardeşim?"uraz zorla olduğu çok belli olan bir gülümseme gönderdi "hiç sadece fazla yorgunum evden çıkmayı düşünmüyorum "dedi gülümseyerek üstelemicektim çünkü gerçekten bitkin duruyordu"peki o zaman eve geldiğimde sana mütüş bi nane limon yaparım"dedim uraz yuzunu burusturdu bundan nefret ettigini cok iyi biliyordum"bundan nefret ettigimi biliyosun dimi ablacım"dedi ablacima baskı yaparak pis pis sırıtıp"olurmu öyle şey "dedim ve elimi yumruk yapıp omzuna vurdum acıyla inledi kolunu ovarken "doğruyu söyle protein tozumu kullanıyon?"göz kırpıp odadan ayrıldım aşşağıya indim.

Ayakkabımı giyip evden çıktım gözüm yan tarafa ilişti beklediğim boş ve eskimiş evdi fakat beş altı tane adam tadilat yapıyordu demekki artık herşey bitti geriye sadece bu ev kalmıştı oda bitti gözlerimin dolduğunu hissettiğimde hızlı adımlarla ordan uzaklaştım.

Okula geldiğimde insanların iğneleyici bakışlarına maruz kaldım fakat artık alıştım. Hatta arkadan birinin 'anormal kızıl' diye bağırdığını bile duydum.yürümeye devam edip sınıfa çıktım sırama ilerlerken aniden biri omzumdan tutup beni nefessiz bırakacak sekilde sarilmaya başladı fazla sıkıyordu bunun kim olduğunu anlamak zor değildi tabikide çağlar zaten okulda bana sarılacak tek kişi oydu zar zor elinden kurtulduğumda.

"Napıyon lan beyaz ışığı gördüm yeminle"dedim soluk soluğa çağlar elini omzuma atıp"özledim seni kızılcık alt tarafı bi sarıldık be "dedi sıraya doğru ilerliyorken "alt tara-"diyemedim çünkü çağlar gözlerini iri iri açmış parmağını ağzına götürmüş abartılı bir sesle 'şşşş'diyodu
Ben kahkaha atarken yan tarafta oluşan sesle kahkaham soldu oraya döndüm ayni anda çağlar da oraya döndü tabiki bu ecemdi.

"Vayyy bizim anormal kızıl arkadaş edinmiş"dedi iğneleyici bir tonda cevap vermeyip önüme dönücekken çağlar "tatlı-"diye söze atıldığında susturdum benim yuzumden insanlarla arasının bozulmasını istemem,ecem ani bir hareketle ayağa kalktı arkasını dönüp girderken durdu ve bana döndü sırıtıp "inan bana seni kötü bır yıl bekliyo"dedi ve çıktı. çağlar'ı ilk defa sinirli görmüştüm "noldu"dedim endişeyle çağlar derin bi nefes alıp
"Senin sorunun ne neden cevap vermiyosun şu şımarık şeye"dedi sesli bir şekilde yutkundum galiba ona guvenebilirim
"Daha 10.sınıftım o zamanda anormaldim bi fark vardı sesimi çıkarabiliyordum fakat gün geçtikçe bu ses yükseldi sinirlerime hakim olamıyordum taki o güne kadar bi kız vardı kendini beğenmişin tekiydi artık tahammül edemiyordum ecem'in ikizi gibiydi sanki benim başıma gönderilmiş bir belaydı....veee mutsuz son"dedim.

O an aklıma geldikçe gözlerim doluyordu nasıl diyebilirdim ki kız benim yüzümden yoğun bakımlık oldu diye neden diyemedim bende bilmiyorum tam diyecekkken içimden bir ses 'onu da kaybedersen yalnız kalırsın jeyan'. cağlara döndüğümde "üzgünüm ben böyle bişey olduğunu bilmiyodum" o neşeli çocuktan eser yoktu ve bu yüzden bunu dediğme pişman oldun