EXO OC SERIE/ONESHOT

Son Şans

''Bu, bana gelmen için son şansın. Elimi tut ve gitme de, söz tuttuğun el parmaklarının arasından kayıp gitmeyecek. Biz mucize olacağız, herkesin imrendiği ve olmak istediği kişiler biz olacağız. Sadece tut ellerimi, sana ben geleceğim.''

Bir haftadır sabah akşam bu söz çınlıyordu kulaklarında. Rüyanda, işinde, evinde kısacası her yerde o vardı, sen ondan başkasını göremez olmuştun... Sen onun evreninde kaybolmuştun. Ona cevap vermek istiyordun, ellerinden tutup söz verdiği geleceği uzun uzun yaşamak istiyordun. Ama ne verilen sözler tutulurdu, ne de uzun uzun yaşanırdı bu dünyada. Böyle düşünmen kesinlikle karamsar olduğun için falan değil, sen tamamıyla mutlu bir hayat yaşayan birisin. Belki hastalığın olmasa, mutluluğa da ulaşabilecek biri...

Yine capcanlı bir sabaha uyandın; kuş cıvıltıları ve perdenin kenarından sızan güneş ışınlarıyla. Her şeyini hallettikten sonra iş yerine geçtin. Minik bir çiçekçi dükkanın vardı ve çiçekler sana göre her şeydi. Ama her şeyin bir anda hayatına giren o gamzeli adam oluvermişti. Koreli olmadığı için kulağa mükemmel gelen o aksanı, her şeyden daha güzel olan karakteriyle büyülemişti seni... En çok da sana olan aşkı seni mükemmel hissettiriyordu.

Onu tanıdığın andan şu güne kadar hayatın çok değişmişti; dükkanına esneyerek değil kocaman bir gülümsemeyle giriyordun. Çünkü biliyordun, her sabah melekleri aratmayacak masumluğuyla dükkanından içeri girecek ve sana o kocaman gamzesiyle cenneti sunacaktı. Dükkanı hızlıca düzenledin ve çiçeklerle ilgilenmeye başladın, tam son çiçeğe gelmiştin ki onun o güzel sesi kulaklarına doldu.

''Günaydın.'' Yanına geldi ve sarıldı kocaman. ''İyi uyudun mu güzelim?'' Gülümsedin ve kafanı evet anlamında salladın. ''Mutlu mutlu uyudum. çünkü çiçeklerimi çok seviyorum ve hemen onlara kavuşmak için hemencecik mutlu mutlu uyuyorum.'' Gülümsedi sana; işte o an için sımsıcak olmuş, kalbin yerinden çıkacak gibi atmaya başlamıştı.

Yanına geldi ve son çiçeğe de o baktı. ''Çiçekler seni çok seviyor, olmadığın bir hafta boyunca soldular. Şimdi ise mutlular bak. Ben de çiçeğim sanırım, sen olmayınca solan.'' Sözlerinin şaşkınlığıyla gözlerine baktın, parıldayan gözlerle sana bakıyordu. ''Yixing... Böyle sözler söylemen çok hoşuma gidiyor, ancak sana vereceğim cevaptan emin olmadığım için aklımı karıştırıyor. Lütfen, sana yalvarıyorum. Böyle yapma olur mu?'' Bir an için gözlerinde gördüğün hüzün, yerini umuda bırakmıştı. Boğazını temizledi ve konuşmaya başladı. ''Beklemek zor. Beklemek çok zor... Sana bu kadar yakın olup elini bile tutamamak çok yakıyor canımı.''

Bir şey diyemezdin. Net bir cevabın veya hissettiklerini açıklayacak bir kelime yoktu çünkü. Başını öne eğdin ve uzaklaştın ondan, en azından bakışlarının seni yakmayacağı bir yere kaçtın. Tüm gün onunla göz göze gelmemeye çalıştın, tabiiki senin ondan kaçtığının farkındaydı ama üstüne gelmek istemiyor gibi görünüyordu.

Gün bitiminde basit bir ''İyi akşamlar.'' ile kapattınız dükkanı. Onu üzdüğünün farkındaydın ama elinden gelen bir şey yoktu. Kısa bir duş aldın ve yemek hazırlayıp yedin. Hastalığın yüzünden zaten az olan iştahın, onu mutsuz gördüğün her anda daha da azalıyordu. Yine de mutlulukla ve umutla  dolu bir hülyaya kapadın gözlerini.

Doktorun yanına gittiğinde sana verdiği haber mutluluktan uçmana sebebiyet vermişti. Kurtuluyordun işte hastalıktan. Büyük bir sevinçle odadan çıkıp merdivenlere doğru ilerlerken seni izleyen bir çift gözden habersizdin tabii.

Akşam kapının çalınmasıyla fırladın ve koşarak -kim olduğuna bakmadan- açtın kapıyı. Sana kollarını dolayan ve mis gibi kokan o bedeni karanlıkta bile tanıyabilirdin gerçi. Kulağına fısıldanan sözlerle duraksadın. ''Artık engel yok güzelim, artık mutlu olabiliriz. Sadece tut elimden, ben sana yol gösterici olacağım.'' Ayrıldığında karanlıkta bile umutla parıldayan gözler seninkilerle kavuşmuştu. Siz de kavuşacak mıydınız? İşte orası kalbinde yazılıydı...

Bu sefer de minnoş bir Lay getirdim sizlere. Umarım beğenmişsinizdir. Bir sonraki bölümde görüşmek üzere...