Dead Rose/kth

mon nom est Rose~

'Kendimi bir hayalet gibi hissediyorum. Tüm mutlu hayatların olduğu bir yerde perde arkasında görünmez bir şekilde dolaşıyorum.'
-Alkol bağımlısı gencin sözleri.

Kafamı arabanın camına yaslamış o lanet olası yerden kaçmanın mutluluğunu yaşarken aynı zamanda nereye götürüldüğümü bilmediğim için biraz tedirgindim de. İçimi pişmanlık duygusu sarmıyor da değildi. Sonuçta 6 yıl sonra ilk kez o delikten kurtulmayı başarmıştım. Birçok kez denemiştim ama hep yakalanıyordum ya da vazgeçip o deliğe geri dönüyordum. Ama bu sefer farklıydı. Bu sefer oraya dönmeyecektim.

"Şey, nereye gidiyoruz?" dedim ortamdaki ölüm sessizliğini bozarak.

"Gidecek bir yerin var mı? Seni oraya bırakayım."

"Busan."

"Busan mı? Sencede fazla uzak değil mi?"

"Gidecek başka bir yerim yok," derin bir nefes verdim."Aslında orada da gidebileceğim çok bir yer yok." Sahiden Busan'a neden gidecektim ki? Annemlerin yanına gidersem beni direk buraya geri getireceklerdi.
Aptal beynim yine pişmanlık duygusunu bütün hücrelerime enjekte etmişti. Sanırım geri dönmeliydim.

"Bir süre bende kalabilirsin. Yani kendine gidecek yer bulana kadar."

Onunla gitmek istiyorum.

'Ama gidemezsin aptal'

Gideceğim.

'Hastaneden kaçtığını öğrenince seni nasıl olsa bırakacak. O yüzden hastaneye geri dön.'

Oraya dönmek istemiyorum.

"En kısa zamanda kendime gidecek yer bulacağım. Teşekkür ederim."

"Teşekkürleri sevmem. Bu arada adın ne?"

"Benim adım Rose."

"Bende Taehyung. Memnun oldum Rose."