koningin van de jungle

hoofstuk 6. joy

6. joy

mijn leven was voorbij, ik zat de hele dag op mijn kamer te huilen en de dag daarna ook. Ik kreeg geen gehoor van Lilly als ik haar opbelde, en ik zal je zeggen dat deed ik vaak.

Ik ging niet meer naar school en veel mensen kwamen langs om te vragen wat er was, ik snauwde ze allemaal af en iedereen ging met een verloren vriend naar huis.

Mijn enige houvast was het idee dat ik Lilly nog had, alleen die houvast gleed telkens uit mijn handen als ze weer niet opnam. Ik had gewoon het gevoel dat alles wat me dierbaar was weg was.

Mijn moeder was bijna nooit thuis omdat ze altijd overuren werktte bij de supermarkt. Ons gezin had het niet zo ruim namelijk, mijn vader is toen ik 5 was overleden en je zult het niet geloven ik heb 4 kleine broertjes, mijn moeder was zwanger van de laatste toen mijn vader overleed. Dat bleek later een tweeling te zijn, en mijn andere broertje waren ongelovelijk ook een tweeling.

Het was altijd druk in huis, en we leefden ongeveer volledig op de voedselbank en een kleine uitkering van mijn moeder. Het was dan ook heel belangrijk voor me geweest dat ik naar Kaapstad mee mocht, Madge haar ouders waren rijke stinkers, ik bedoel het niet gemeen maar het was gewoon zo. Madge was hun enige kind geweest en allebei hun ouders hadden een succesvolle baan.

Madge's ouders hadden een soort medelijden met me en ik mocht ook mee, het enige probleem het vliegtuig had nog maar 3 plaatsen, dus ik liet mijn waardevolle reis apart liggen en ik ging weer voor het leven met 4 megadrukke broertjes.

Ik ging op mijn bed liggen, en sloot mijn ogen, de tranen begonnen te vloeien alweer . En toen trilde mijn mobiel ook in mijn zak. Ik pakte hem en wou op het "uitknopje" drukken, maar op het laatste moment zag ik dat het Lilly was, en nam op.

'hei' zei ik triest.

'Hallo' zei ze opgewonden terug

'Wat?' ik trok een vragend gezicht maar dat kon ze toch niet zien, Lilly had me teminste wel laten stoppen met huilen.

'Mijn moeder heeft dus overlegt met al die mensen van de crash' ging ze opgewonden door, ik kreunde door de telefoon want dit, was wel het laatste wat ik wilde horen.

'Waarschijnlijk kunnen we wel naar het gebied, er mochten 4 mensen heen per familie, en zover ik weet had ze nog maar 1 levend familielid haar tante, dus die probeert mijn moeder nu te bellen en dan kunnen we er heen met z'n allen. We zijn geen familie en ik weet niet hoever we kunnen komen, maar wel iets meer dichterbij'.

'Waneer kunnen we erheen?' vroeg ik koorstachtig, en ik snakte naar adem toen ik haar antwoord hoorde, 'vanavond is de laatste niet volle vlucht, je moet nu beslissen of je meegaat, en meteen je spullen pakken'.

Ik rende in volle vaart naar beneden, maar natuurlijk zoals altijd was mijn moeder niet thuis. Ik griste de huistelefoon van de haak en ik bad tot god dat mijn moeder opnam. Ik bedankte hem zachtjes toen mijn moeder verward opnam.

'hey, lieverd is er wat aan de hand'.

'Ja mam, heel veel, ik kan naar Madge toe'.

mijn moeder onderbrak me wreek, ' maar dat ik geweldig, waneer kan je erheen en hoe duur is het?'

Tuurlijk moet mijn moeder dat weer precies vragen, ik switchte van telefoon en merktte dat Lilly allemaal rare dingen zei omdat ik niks meer zei, 'Ja ik ben er nog, maar hoe duur is het?'

'Gratis slachtofferhulp betaald de vlucht en onderdak, we hoeven alleen het eten te betalen, maar dat betaald mijn moeder voor je'.

Ik pakte mijn moeders gesprek weer, ' klein probleempje, de vlucht is vanavond, maar het kost niks, slachtofferhulp betaalt alles'. Ik zei er duidelijk niet bij dat Lilly ook dingen voor me ging betalen want dan zou het gewoonweg niet meer mogen.

'Ik ben over 10 minuten bij je oke? Je mag gaan ga je tas maar alvast inpakken'. Ik hoorde nog een klein beetje twijfel in haar stem, maar ik vertouwde haar volledig.

Ik drukte haar weg en praate verder tegen Lilly, 'het mag!' 'waanzinnig, ik kom bij je over een half uur, we moeten over een uur echt weg maar probeer je spullen al klaar te hebben.', 'oke, doei' 'doei' en ik klikte haar ook weg.

Ik rende naar boven en besefte me dat ik niet wist hoe lang ik weg zou blijven. Dus ik pakte spullen voor minstens twee weken. Ik was op de helft toen mijn moeder binnenkwam en begon te helpen.

We waren druk bezig en zeiden niks, zij te kwetsbaar ik te opgewonden. En uiteindelijk het leek wel een eeuwig heid te duren belde Lilly aan.

We vielen in elkaars armen terwijl mijn moeder met Lilly's moeder aan het overleggen was. We lieten onze koffers in de achterbak vallen en ik zag dat er iemand voorin de auto zat, 'wie is dat?' fluisterde ik zachtjes aan Lilly. 'Dat is nou Madge haar tante, ze wilde eerst niet mee maar nu gaat ze toch met een beetje tegenzin, omdat ze Kaapstad altijd al had willen zien, ze had geen goeie relatie met de familie dacht ik.'

Ik zei niks terug en had geen behoefte om me te voorstellen, ik vond haar een beetje eng. De rest van de dag verloopte in een waas van vreugde en angst tegelijk. Maar uiteindelijk zaten we rustig in het vliegtuig. Ik hoorde de motoren grommen en ik maakte me klaar voor mijn angstigste rit aller tijden.

********************************************************************************************

en?