Namiastka ideału w beznadziei istnienia

Uwielbienie rzeczy pięknych

Tyś aniołem całego świata.
Źródłem mego szczęścia.
Oddałabym się za Ciebie w ręce kata.
Nie przeżyłabym Twego odejścia.
Gdy pomyśle, ze mogłoby Cię nie być – smutek mnie bierze.
Lecz zostaniesz, bo kochasz mnie ze wzajemnością – jakże by inaczej.
W każde Twe słowo całą sobą wierzę.
I przy każdej sposobności zaznaczę.
Żeś Ty, mego serca damą.
Jesteś idealnym, unikatowym obrazem.
Nie da się ozdobić Cię nawet piękną ramą.
Nie określę Cię żadnym wyrazem.
Wyjątkowaś jak cicha w teatrze muzyka.
I na aktorów nikt nie zwraca uwagi.
Gdzie nikomu żadna Twa nuta nie umyka.
Każdy oddaje się brzmieniem magii.
Twoja melodia zadziwia wszystkich słuchaczy.
Podczas słuchania łza się w oku zbiera.
Przy Tobie wszystko inne nic nie znaczy.
Nawet głośny hałas nic nie zmienia.
Jesteś jak kwiat na łące słonecznej.
Wśród zwykłych maków jedyną różą.
Niczym księżniczka w opowieści bajecznej.
Moją miłością, życia podróżą.

I.S