Adıbaşka

Aç(l)ık

Tanıdıklarımdan birinin bıraktığı bir mektuptur bu. Hiç okumamıştım ama artık okuduğum için herşeyi anlayabiliyorum...

                                                07/08/1969
Bazı şeyleri israf etmeyi severiz değil mi . Ama sadece biz sevmeyiz tabii. Bizimle beraber aynı yatakta dahi yatan mahlukatları unutamazdık. Ve bazen onlarada vermek zorunda kalırdık. Ama bunu bilinçli olarak yapmazdık. Onlar bizi etkisi altına aldıklarında onların kölesi oluruz artık. Fırına atılmaya hazır tavuklar oluruz. Ve öldüğümüzde etimize göre yanarız.
     Dün gece çok fazla sinek vardı ve bana bakıyorlardı. Ağzımla onları yakalamaya çalıştım. Ama bir tane bile yiyemedim ve evin yolunu tuttum. İşte sana başıma gelen bir dünü anlatıyorum. Hayatımda çok fazla dün var çünkü. Ceviz ağacının altına işedikten sonra garip bir huzursuz oldum. Çocuklara yemek vermek için ava çıkmıştım. Bizim çocukların aileleri sıkıntıdalar hep. Bizim çocuklar 4 kardeş babaları terk etmiş annede genç. Islığa benzer bir ses çıkardım.  Bir gürültü duydum. Bir de ne göreyim birisi alışveriş yaptığı poşetleri bırakmış.  İçinde et ve süt var. Kaptığım gibi çocuklara verdim.  Ama çocuklar bana bakmadılar. Kaçtılar. Onları yemişim. Kemiklerini kırıp yaktım. Geri dönemesinler diye. Kendime geldiğimde ALLAHım dedim.  Aşık olduğum  bana bakmayı bırakmıştı. İşlediğim günahlardandır dedim ve ağladım. 

Daha sonra kiliseye gittim.

Bana ölmem gerektiğini söylediler...

Onları dinlemedim.

Ölmedim ve şimdi cinlerle beraber yaşıyorum ve onlar bana çok iyi bakıyorlar. Beni doyuruyorlar. Bana aşık olanları da var. Bundan sonra burda yaşayacağım.
    Beni sevmeyen insanlardansa beni seven cinlerle yaşamayı tercih ederim. Seni hiç özlemiyeceğim. Oğlunu ve kızını yarın öldürecekler cenaze masraflarını karşılarsın artık.
                               Cenazede kızının mezarından karşıdaki ağaca bak ve üç kere adımı haykır.         Görüşürüz

Bir daha beni göremeyeceksin...
XXX