bakışın, çiçeklerim

flowers

sana elimde çiçeklerle geldim, kapında uzun bir süre durdum ve kapıyı ben çalmadan açmanı bekledim. ancak biliyordum ki, sen evde yoktun. beklemeye değerdi, merdivenlerden birine oturdum. ben senin yokluğunda da seni beklememiş miydim zaten?

hele göz göze geldiğimiz o ilk gün, 

o andan itibaren biliyordum daha sana aşık olacağımı, ve sular seller gibi duygular boşaldı içime. bir daha unutamadım gülüşünü, gözlerini.

kalbini unutamadım, herkeste seni aradım ancak

kimse senin gibi olamadı.

senin gibi konuşmuyorlardı, senin gibi cümleleri yoktu onların, ayrıca senin yazdığın gibi şiirler yazamazlardı onlar.

senin hissettirdiğin gibi hissettiremediler, aşka bir daha inanamayacağımı düşündüğüm an

sevilmeyeceğimi düşünürken, tam umudumu kesmişken

bana tekrar inandırmıştın.

çiçeklerim hiç solmadı, ancak ellerine tutuşturup kaçamadım hiç

sana elimde kalbimle geldim, merdivenlerde oturmuş bekliyorum seni.

biliyorum, gelmeyeceksin

biliyorum, açmayacaksın kapıyı ancak.

kokun yürüdüğün bu yollara sinmiş,

bunun için bile sonsuza kadar seni beklemek,

değiyor sanki.