Mor Rüya #dexilkromanım

1.Bölüm

Selam arkadaşlar bu benim ilk kitabım lütfen başlama tarihi atın🙈💕💖

Medya:Ozan (Cameron Dallas❤️)

Çoğu kez vedalar büyük bir yara bırakır insan da. Zor olsa da gitmek gerekir ya da gitmelisindir. Bunalırsın gidersin, alışamazsın gidersin, sevmezsin gidersin...
Aslında benim ki farklı, ben Zehra Güneş. Benim ki mor bir rüya... Bazen insan sevgiyi arar ama ben sevgiden uzaklara gidiyorum ya da kaçıyorum.
Ailemi ne kadar sevsem de soğukkanlı biri olduğumdan hiç bir zaman sevgimi göstermedim ya da gösteremedim.

Çocukken büyüdüğüm orada yaşadığım bir yer var. İşte oraya gidicem. Mor Rüya'ya...
Şimdi soruyorsunuz mor rüya nedir? İşte orası benim herşeyim. Çocukluğum. Geçen yıllarım.

Otobüs'ten indiğim de bavulum ile Mor Rüya'ya bakıyordum yani mahalleme... Değişmişti. Oysa eskiden ne güzeldi fakat şimdi adeta bir şehir havası vardı. Buraya zaten şehirden kurtulmak için gelmemişmiydim ben? O karmaşa da bunalıyordum ve buranın iyi geleceğini düşünmüştüm.

Sonunda evime gelmiştim. Ne anılarım vardı burada. Yanlızlığa alışmak zor olucaktı. Ev iki katlıydı çünkü eskiden ailem ile beraber kalırdık. Ama onlar ölünce şehire taşınmıştım. Fakat orada da yapamayınca geri döndüm. Belki eski hatıralar ya da üzücü hatıralar vardı ama mutlu olduğum zamanlar da vardı.

En çok da küçükken bu evin bahçesinde oynadığım, güzel vakitler geçirdiğim bir arkadaşım vardı. Ali. Onu da unutmamıştım çünkü başka arkadaşım yoktu. Kolay arkadaş bulamazdım. İşte yine yalnızdım. Eskiden annem ve babamın olan odasına girdim. Hala son bıraktığım gibi duruyordu. Bir anda göz yaşlarımı tutamadım. Ama güçlü olmalıydım. Ben buraya mutlu olmaya gelmiştim.
Bir anda koşarak evden çıktım. Bizim burada çok güzel bir koru vardı. Küçüklüğümde hep oraya gider, oturur, düş kurardım. Evet, hala koru duruyordu. Kimse buraya bir şey yapmamıştı. Çok mutlu oldum bir an. Ve çimlere attım kendimi. Bulutlara baktım. Küçükken olduğu gibi düş kurdum.
En sevdiğim renk mor. Mor elbisemi giymişim. Yine bizim burda. Yani Mor Rüya'da. Babam bir yanımda annem diğer yanımda. Uçurtmamı uçurucaz koruya geliyoruz. Ve tabiki de uçurtma mor renk.
Birinin sesi beni hayal dünyamdan çıkarttı. Ama en güzel yerindeydim.

"Ufaklık?"dedi bir erkek sesi.
Arkamı döndüm ve "Bana mı dedin?"diye sordum.

"Sence? Başka birini görüyormusun bura da?"diye soruma soruyla yanıtlamış bulundu.

"Fakat yanılıyorsun bir konu da çünkü benim adım ufaklık değil."dedim kendimden emin bir ses tonuyla.

"Peki o zaman adını öğrenebilirmiyim?"dedi.

"Adım Zehra."dedim soğuk bir tavırla. Neden insanlara soğuk davranıyordum bunu bilmiyorum.

"Mor Rüya'ya yeni taşındın galiba. Daha önce seni görmedim ya da gezmeye mi geldin buraya?"diye sordu.

"Hayır. Buraya gezmeye gelmedim. Sadece şehir hayatından sıkıldım ve eski mahalleme geri dönmek istedim."dedim gözlerinin içine bakarak. O an farkettim de çok güzel gözleri vardı ve yeşilin en güzel tonu diyebilirdim.

"Bu arada sen sormadın ama ben söyliyim. Adım Ozan."dedi. Biraz kabaca mı davranmıştım? Ya da bananeyse.
"Pekala Ozan sonra görüşürüz. Yapacak işlerim var."dedim her zamanki buz gibi bakan soğuk gözlerimle.

"Peki Zehra. Görüşürüz."dedi. Arkamı dönüp giderken bir şeyler gevelemişti azında. 'Görüşeceğiz zaten ufaklığım' demişti. Duymadığımı mı zannediyordu bu? Ufaklığım da neyin nesiydi? Arkamı dönüp saydırabilirdim fakat belkide yanlış duymuştum ve rezil olmamak için yürümeye devam ettim.