Hayallerinizin ötesinde biri karşınıza çıktı ve onunla geçirebileceğiniz tek bir gün var?
Ne yapardınız?
Başarılı, akıllı, tatlı öğrenci Lavin Ateş. 20 yaşında hayallerinin peşinden koşan, ailesinin yokluğunda teyzesi ile hayatını sürdürmeye çalışan...
Multimedya: The Chainsmokers & Cold Play ~ Something Just Like This
Merhaba! Sonunda yeni bölümle geldim! Ee hepimiz merak ediyoruz, Manno ve Lavin bundan sonra ne yapacak? Neler olacak? Eh bu bölümleri güzel güzel okuyun canlarım. Çünkü kurguyu kafamda oturttum sayılır ve ben bomba girişleri, ters köşeleri severim bilirsiniz 😆 Hepinizi kocaman öpüyorum.
Bu arada tatildeyim, hastayım ve ilhamlarım bildiğin kaçaklar. Yine de bölüm için çok uğraştım, oy ve yorumlarınızı katii suretle bekliyorum. Ay bu da çok mu sert oldu😅 neyse anladınız siz. I love u babies,
Çok çılgın hayatımı takip edin 😜 kahdkslshslaş (random yapmayı yeni öğrenen kart yazar tribi)
Instagram: t.y.mazer
Hadi yine iyisiniz aşağıya bir adet Manno bırakıyorum😉😏
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Hayatın ne getireceğini, bizim için nasıl sürprizler hazırladığını çoğu zaman tahmin etmek güçtür. Hele ki anneniz ve babanız olmadan bir yaşam sürmeye mecbur olduğunuzda, ya kaderinize lanet ederek hayattan nefret eder, ya da bu durumu sessizce kabullenip, pozitif durmaya çalışırsınız.
Ben tam olarak hangi noktada olduğumu bilmiyordum. Pozitif bir duruşum olduğu konusu su götürmezdi ancak yalnızlığımı iliklerime kadar hissettiğim anlar olduğunu inkar edemezdim. Çünkü günün sonunda kalbinin tam ortasına yerleşen boşluğu dolduracak gerçek bir çare yoktu. Yalan söylemeyeceğim, bu durum zamanla hafifliyordu. Sorumluluklarınız omuzlarınızı sarstığında, vizelere çalışmak için uykularınızı feda ettiğinizde ya da etrafınızı dünyalara bedel dostlarınız sardığında, bu boşluğu o kadar da çok düşünmüyordunuz. Taa ki kalbiniz kırılana, ilk kez aşkı tadana, uykusuz gecelerinizde annenizin tesellisine ihtiyaç duyana kadar...
Manno ellerimi sıkıca kavradığında aylardır kendini en acı şekilde belli eden boşluğun bir şekilde köşesine sindiğini hissettim. Sıcaklığı kalbime dokunan gizli bir el gibi, sakinleşmemi sağladı. Kulaklarım söylediği sözlerin tınısıyla uğuldarken zihnimi sadece onun yarattığı güven halkası işgal ediyordu.
Buz kadar keskin kokusu ve ateş kadar güçlü dokunuşuyla Manno, o dakikadan sonra tüm hayatımı kaplayacaktı, hissediyordum. Nazik bir şekilde tutuşunu gevşettiğinde, gözleri buğuluydu. O an bu zamana kadar su yeşili olduğunu düşündüğüm gözlerinin safir mavisi gibi parladığını fark ettim. Gözlerimi kırpıştırıp, doğru görüp görmediğime emin olmaya çalışınca, bu şaşkın tavrım karşısında Manno gülümsedi.
"Gözlerin" dedim hayranlıkla, "ne renk?"
Sorum saçma gelmiş olmalıydı. Kocaman gülümsediğinde yanağında beliren gamzelerin, güzel yüzüne ne kadar yakıştığını başka bir bakış açısından gördüm. Roma'da Gladyatör Okulu'nda ona bu kadar yakın olduğum zamanlar olmuştu ancak yüzünü inceleme hakkım olmadığını düşünmüştüm.
