AŞIK OLACAKSIN

GEÇMİŞ

Merhabalar sevili ve çok saygı değer okurlarım. Lütfen görüşlerinizi ve beğenilerinizi benden eksik etmeyiniz. İyi okumalar... 

Masal Arınç

Bu önlüğü her giydiğimde aklıma gelen geçmiş ve unutulmayı bekleyen tonla anı aklıma hücum ederken gözlerimi kapatıp bir kez daha o günlere gittim.

" Baba ben çok fazla yaramazlık yaptığım için mi annem beni bizi terk etti."

"Hayır prensesim. Sen yaramazlık yaptığın için gitmedi annen. "

"Neden gitti peki baba annem neden gitti."

" Annen sevmiş kızım başka bir adamı sevmiş.  Şimdi anlamıyorsun belki ama büyüdüğünde anlayacaksın."

Babam gözleri yaşlanmış bir şekilde bana anlattıklarını anlayıp anlamadığımı test ediyordu. O ağlayamıyordu ama ben hiç çekinmeden hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Anlamıştım babamın söylediği her kelimeyi anlamıştım. Annem beni ve babamı sevmekten bıkmış başka birini ya da birilerini sevmeyi tercih etmişti.

Babam gözlerime baktığında ellerimle gözlerimi silip babama anladığımı söylediğimde hafif bir tebessüm görmüştüm dudaklarında. 

" Sen her şeyi ve herkesi anlayabilecek kadar zeki bir kızsın Masal. Sakın bu özelliğinden vazgeçme."

Demiş yanaklarımdan öpmüştü. O gün ikimizde odalarımıza çekilip ciğerimiz sökülünceye kadar ağlamıştık.

Bir kaç gün sonra sanki annem hiç gitmemiş gibi davranmaya devam etmişti babam. Sabah kalktığımda aynı kahvaltı sofrası hazırdı. Tek eksik annemin kahkahalarıydı. Ben bu duruma alışamamış ve gittikçe içime kapanan bir çocuğa dönüşmeye başlamıştım. Babam bu durumu düzeltmek için beni bir psikolog kliniğine götürmüştü. O gün o psikolog abla ile arkadaş olmuştum onun sayesinde biraz olsun annemin yokluğuna alışabilmiştim. 

Tam o zamanlar 8 yaşında annesi tarafından terk edilen bir kız çocuğuyken karar vermişim ben de bu abla gibi olacaktım. Annesi tarafından sevilmeyip terk edilen çocuklara yardım edecektim. Bunu babama söylediğimde gülümseyip yanaklarımdan öpmüştü.

" Senden çok tatlı bir arkadaş olur Masal. Sakın bu hayalinden vazgeçme. "

" Tamam baba. Ben de o abla gibi annesi tarafından sevilmeyen çocuklara arkadaş olacağım. Biraz olsun annelerinin yokluklarını unutturacağım."

"Tamam güzel kızım."

Psikologla arkadaş oldum olalı hayatım biraz olsun çekilebilir bir hal almıştı. Neredeyse eski haline dönüyordu. Babam hep yanımdaydı. Bazen çok çalışıyordu. Çok fazla işi oluyordu ama bana her zaman ayıracak zamanı oluyordu. Babam hayatımdaki tek insandı.

Babam tek aşkımdı.

Tek arkadaşımdı.

Tek kahramanımdı.

Huzurla uyuyabildiğim tek adamdı.

Hayatımda bana sıkı sıkı tutunan tek insandı. Annem terk ettikten sonra arkadaşlarım da beni terk etmişti. Okulda yalnızdım. Tek başıma kalmıştım yalnızlık çocukken bana yoldaş olan tek şeydi.

Canım sıkıldıkça okuldan kaçıp babamın şirketine onun yanına giderdim. Babam çalışmayı bırakıp bana sarılırdı. Onunla oturup nasıl bir doktor olacağım hakkında hayaller kurardık. Babam beni daha çok şevke getirmek için önlük bile almıştı. 

O önlüğü psikolog ablaya giderken sürekli giyer bir hale gelmiştim. Ben mutlu olmaya başlamıştım. Aradan bir yıl geçmişti ve babam yavaş yavaş zayıflamaya başlamıştı.