Aurea

Deel 2

'Zoals je natuurlijk zelf ook weet ben je afgelopen week 16 geworden..'

'En daarom zijn wij hier. Het is misschien last-minute want ik had gehoord dat je vanaf je 16 weg mocht als je niet geadopteerd was..' haar man vervolgde:
'Maar toch willen we je graag adopteren..'

Het woord adopteren bleef maar in mijn hoofd rondzweven. Ze willen me adopteren maar wil k dit wel? Ik mag vrij gaan. Ik had al mijn leven uitgestippeld.

'We snappen het als je het niet wilt, maar bij ons kan je alle liefde verwachten die je maar nodig hebt. Je krijgt een super grootte kamer'

Potverdriedoppertjew volgens mij proberen ze mij om te kopen.
'Proberen jullie mij om te kopen?'

'Nee nee natuurlijk niet. Maar we zouden het gewoon heel leuk vinden om een meisje in de familie te hebben'

'Eumh ik moet er even over nadenken' toen stond ik op en liep naar me kamer. Ik ging op mijn bed liggen. Ik krijg wel veel en die mensen lijken me op zich wel aardig, ik kan ook daar een paar jaar blijven en daarna zelf op pad gaan.. nouja alles beter dan hier in het weeshuis.
Ik liep weer na beneden.

'Oke ik doe het'
Mevrouw Johnsen kwam naar me toe gelopen met een glimlach van hier tot weet ik veel waar. Ze gaf me een knuffel en zei dat ik gelijk mijn spullen kon pakken.

Een beetje overdonderd van de plotselinge beweging ga ik terug naar mijn kamer om mijn koffer in te pakken. Heb ik alles? Ja. Oke nu alleen nog mijn vrienden gedag zeggen, ohne die had ik niet. Dan ben ik klaar.

Ik sta beneden te wachten met mijn kleine koffertje. Een jas heb ik niet, ik kom toch nooit buiten en fatsoenlijke schoenen ook niet. Geldverspilling noemt mevrouw Siedema het. 'Zo meisje heb je je koffer gepakt' vraagt mevrouw Johnsen. Ik knik en pak mijn koffer op ik zeg mevrouw Siedema gedag die me maar met een al te grootte glimlach uitzwaait, ach wat houd ik ook van deze behekste unicorn. 'Is dat je enige koffer liefje?' Mevrouw Johnsen keek naar het inimini koffertje in mijn linker hand. Ik knikte verlegen en stapte in de auto.

Een paar uur later

We reden nu al voor uren. Waar zouden er toch heen gaan? Hoe zou hun huis eruit zien? Terwijl ik hier over aan het nadenken was stonden we opeens stil. Ik keek uit het raam en we stonden voor een super grootte villa, bijna een paleis. Ik was zo diep in gedachten dat ik niet eens doorhad dat mevrouw en meneer Johnsen aan het wachten waren op mij. Ik mompel een snelle sorry en pak mijn koffer. 'Welkom in huize Johnsen' en met dat gezegd te hebben opende meneer Johnsen de deur.

----------------------------------------------
Hoofdstuk 2🎉🎉 ik ben echt slecht in achternamen verzinnen hahaha ik heb een uur nagedacht over de achternaam🙄 Het is dan nu misschien nog een beetje saai maar het wordt straks leuker (hoop/denk ik).

Klik op het 🌟
En 💭
Thxx❣️

510 woorden
~xoxo J~