Aurea

Not named III

'Welkom in huize Johnsen' en met dat gezegd te hebben opende meneer Johnsen de deur.

Omyunicorn wat is het hier groot. Ik stond nog steeds te kijken. 'Kom Aurea ik laat je je kamer zien' zei mevrouw Johnsen. Ik volgde haar kriskras door alle gangen, totdat ze opeens stil bleef staan. Ze maakte een deur open en we stapte naar binnen. Er stond een superdeluxe groot bed in het midden van de kamer omringd met allemaal kussentjes. 'Eumh ik hoop dat je je kamer mooi vind, die deur is voor naar je eigen badkamer. En die is voor naar je inloop kast'. mevrouw Johnsen liep de kamer uit en ik bleef verbijsterend staan. Zo'n grootte kamer alleen voor mij? En een eigen inloopkast en badkamer? Ik ging op bed liggen om het allemaal even te laten bezinken.

Biep Biep Biep! Ik werd wakker gemaakt door mijn horloge die afging. Ik keek op mijn horloge: 17:00. Oke vijf uur.. opeens schiet ik wakker uit mijn slaperige net wakker trans. Vijf uur dat betekent Axel eten geven. Ik ga opstaan en wil mijn schoenen aandoen als ik ineens besef dat ik niet in mijn kamer ben. Waar ben ik? Langzaam komen alle stukjes op zijn plaats als ik denk aan wat er vandaag is gebeurd. En één ding blijft de hele tijd in mijn hoofd rondspoken; ik ben Axel vergeten.

Ik moet terug. Ik kan dat jongentje niet aan zijn lot overlaten. Ik zorg al bijna zijn hele leven voor hem. Ik loop snel naar mijn kast om simpele kleren te zoeken. Ik moet hoe dan ook terug. Axel is de reden dat ik Überhaupt nog wil leven.

Ik kijk in de spiegel die in mijn inloopkast hangt. Ik zie een meisje met donker bruin bijna zwart haar en grijze ogen. Niet heel dun maar ook niet dik.

Ik ga met me handen langs alle kleding. De zachte stoffen komen strijkend lang mijn hand. Nee dit is veelte goed voor mij. Ik hou gewoon de kleren aan die ik nu aan heb. Alleen zoek ik nog schoenen. Ik kijk mijn kledingkast rond die echt serieus reusachtig is. Schoenen..schoenen.. aah daar. Zouden ze wel mijn maat hebben? Ik zie een paar all stars ertussen zitten ik pak ze op en kijk naar de maat; 37, dat moet passen. Ik trek ze aan en loop naar beneden.

Ik zie mevrouw en meneer Johnsen in de woonkamer zitten die grenst aan de grote trap. Oke als ik er nou heel snel langs sneak zien ze me niet. Ik loop heel zachtjes langs de muur. 'Aurea we horen je wel, wat ga je doen?' Vraagt mevrouw Johnsen. Ik word helemaal rood en begin stotterend 'i i i i m m m o o o e t' ik klapte dicht en keek naar mijn schoenen die opeens bijzonder interessant waren. Mevrouw en meneer Johnsen kijken even naar elkaar en daarna keken ze weer afwachtend naar mij.

Oke Aurea even diep adem halen en dan vertel je ze gewoon wat je gaat doen. Ik adem diep in en zeg; 'IkmoetterugnaarhetweeshuisvoorAxel'
Blijkbaar hadden ze me wel verstaan want mevrouw Johnsen maakte aanstalte om iets te gaan zeggen terwijl Meneer Johnsen wegliep.
'Wie is dat dan liefje?' Vroeg ze.
Oke ik moet het nu wel vertellen 'mijnbaby'. Mevrouw Johnsen hapte naar adem en keek me aan. Ik kreeg allemaal vragen naar me toe geslingerd zoals, ben je verkracht? Hoe oud is hij? Wie is de vader?
Ik beantwoorde eerlijk: nee, 5 maanden, geen idee. 'Ik ben zeg maar niet zijn echte moeder, maar ik heb hem 2 maanden geleden gevonden in het bos en hij was van niemand dus vanaf toen verzorg ik hem.' Mevrouw Johnsen zei niks. Haar ogen werden even een beetje glazig? Raar maar oke zal wel.

Ik zat een beetje in mijn gedachten tot ik opeens hoorde 'Aurea kom je nog dan?' Meneer Johnsen wachtte op mij bij de deur. Oke blijkbaar wist hij het dus ook al. We stapten in de auto en reden terug naar het weeshuis.

1,5 uur later bij het weeshuis

Ik stapte uit. Meneer Johnsen had gezegd dat hij in de auto bleef. Ik had een klein tasje meegenomen voor Axels spulletjes. Ik liep het bos in naar een schuurtje. Dit had ik gemaakt als klein huisje voor Axel hier hield ik hem schuil voor mevrouw Siedema. 'Heey Axel ga je mee jongen?' Axel lag lekker in zijn wiegje te slapen. Ik had al zijn spulletjes verzameld, ik pakte hem op in zijn kleedje en liep terug naar de auto. Meneer Johnsen stond al te wachten met een grootte glimlach op zijn gezicht. 'Nou geef de kleine is aan opie' ik dacht echt dat hij boos was om het feit dat ik een kind heb ofzo. Ik gaf Axel aan hem en aawh wat schattig ging meneer Johnsen er mee om. Een paar minuutjes bleven we zo staan en daarna ga hij hem terug en stapte we in de auto. Nu nog de reactie van mevrouw Johnsen afwachten..

----------------------------------------------
Klik op het 🌟
En 💭
Thxx❣️

848 woorden
X Jud