Mijn vakantie

9

Waarom ben ik nou zo nerveus? Er kan helemaal niks gebeuren, Saar is super aardig en de andere jongeren vast ook.

'Oké, we gaan er een top avond van maken!' Zeg ik tegen Saar terwijl we steeds dichter bij het strand komen.

Voordat we daadwerkelijk op het strand zijn zie ik al wat lichtjes branden op het strand. Volgens mij zijn het de lichten van het barretje waar Mees en ik pizza hadden gegeten.

'Ken je al veel mensen op de camping?' Vraagt Saar aan mij terwijl we het strand oplopen. Zou ik haar vertellen over Jesper, of kan ik dit beter voor mij houden? 'Nee, ik heb wel een aantal jongeren gezien maar nog niet echt met iemand gesproken.' Besluit ik te reageren.

Overdag lag er niks op het strand maar nu waren er een aantal zitzakken neergelegd in de buurt van de bar waar rond de 10 jongeren op zaten. Terwijl we er naartoe lopen voel ik mijn hart in mijn keel kloppen.

Ik ben nooit goed geweest met grote groepen. Omdat ik zo verlegen ben val ik snel stil en laat ik de andere liever aan het woord. Ik vind het prima om te luisteren naar andere, maar zodra er iets aan mij wordt gevraagd klap ik helemaal dicht of begin ik te stotteren, zo gênant..

Gelukkig neemt Saar het voortouw en stelt ze mij aan iedereen persoonlijk voor. Het blijken bijna allemaal Nederlanders te zijn op 2 Franse meisjes na.

We ploffen samen neer op een zitzak maar al snel springt Saar op om drinken te halen. 'Lust je ook een biertje Fleur?' Roept ze naar me terwijl ze al naar de bar op weg is.

Thuis heb ik weleens bier gedronken en echt lekker vind ik het niet maar ik voel me zo stom als ik nee zeg. 'Ja lekker!' Roep ik haar maar na. Ik hoop dat ik hem weg krijg denk ik in mezelf.

Terwijl Saar bij de bar staat kijk ik eens om mij heen naar alle anderen. Moet ik tegen iemand praten? Wat moet ik dan zeggen? Ik besluit te wachten tot Saar weer terug komt en dan zie ik wel verder.

Gelukkig is ze snel terug met twee flesjes bier in haar hand en ploft ze weer naast me neer. 'Proost, op een gezellige avond!' Roept ze de groep in waarna iedereen de flesjes tegen elkaar klinkt.

Saar heeft duidelijk geen moeite met het spreken in een groep. Gelukkig maar, zo kan ik mij een beetje op de achtergrond houden.

Na een uur te hebben gezeten en nog 2 biertjes te hebben gedronken komt er een jongen aanlopen, van veraf zie ik al meteen dat het Jesper is. Hij draagt een korte spijkerbroek met een wit shirt en een pet. Wauw denk ik meteen, wat is hij toch knap. Door dat witte shirt lijkt hij nog bruiner en die pet staat hem ook zeker niet verkeerd.

'Staren is onbeleefd' fluistert Saar in mijn oor. Ik schrik er van en kijk haar verontwaardigd aan waarop ze begint te lachen. Was ik echt zo opvallend aan het staren? 'Grapje meid, hij mag er inderdaad wezen.' Ik probeer niet te blozen maar volgens mij lukt dit niet helemaal.

Als hij dichterbij komen springt Saar op en vliegt Jesper in de armen. 'Heeeee Jes, jou heb ik lang niet gezien!' Hoor ik haar vanaf een afstand zeggen.
Ze geven elkaar een lange knuffel en dan sleurt ze hem mee richting mij.

'Fleur dit is Jesper, we kennen elkaar van een paar jaar terug van dezelfde camping.' zegt ze met een lach op haar gezicht. Jesper staat er een beetje ongemakkelijk naast alsof die niet weet wat hij moet zeggen.

Omdat ik normaal nooit drink voel ik het derde biertje door mijn lichaam stromen en lijkt mijn onzekerheid als sneeuw voor de zon verdwenen. 'Jesper de stalker bedoel je?' Vraag ik deels aan Saar die met mij met een wazige blik aankijkt, maar voornamelijk aan Jesper zelf.
Ik zie een lach op zijn gezicht verschijnen en ben verbaasd van mezelf dat ik dat zei. Waar kwamen die woorden opeens vandaan?

'Huh, stalker? Die moet je mij even uitleggen?!' Zegt Saar terwijl ze Jesper niet begrijpend aankijkt.

'Ik een stalker? Volgens mij ben jij degene die mij toevallig elke dag tegen komt?' Zegt hij verontwaardigd, maar ik zie al snel een lach op zijn gezicht verschijnen.

'Kom we gaan zitten en dan leg ik het je uit Saar.' Zeg ik terwijl ik naar de zitzakken gebaar. Omdat er nog maar één zitzak vrij is moeten we wel met z'n drieën op dezelfde zitzak. In nuchtere toestand had ik me totaal niet op mijn gemak gevoeld, maar op dit moment heb ik er totaal geen probleem mee en vind ik het stiekem wel fijn dat ik dichtbij hem kan zitten.

Jesper legt Saar uit dat we elkaar een aantal keer waren tegengekomen op de camping en dat hij mij heeft geholpen mijn ouders terug te vinden.
'Maar jij zei dat je nog niemand kende hier?' Vraagt Saar aan mij.

Shit wat moet ik hier nou op zeggen. Ik zie Jesper vanuit mijn ooghoeken met een blik die lijkt op teleurstelling naar de grond staren. Nou denkt hij natuurlijk dat ik dat helemaal niet belangrijk vond maar het tegenovergestelde is juist het geval.