Ik schrok op van een geluid in mijn kamer, en sprong omhoog. Tot mijn grote schrik zag ik dat mijn balkondeur wagenwijd openstond.
Ik sprong uit bed en rende naar de balkondeur. De wapperende gordijnen sloegen me in mijn gezicht, maar ik was te langzaam om te kijken wie of wat er in mijn kamer was geweest.
"Not funny Luke!" Ik tuurde in de verte, maar zag alleen nog een schim wegrennen.
Ik was er niet zeker van dat het Luke was, aangezien Luke een conditie had van iemand met aan halve long, door al dat roken.
Maar in ieder geval, ik leefde nog en er was niks aan de hand. Moest ik de deuren maar niet open laten staan als ik ging slapen.
Nonchalant sloot de deur achter me, en wilde weer naar bed gaan.
Op dat moment zag ik dat de lades van mijn kast open stonden, en alles overhoop lag.
Mijn shirts lagen op de grond, en er lagen lades op de kop.
Ik snelde naar de ravage, en knielde neer om alles beter te kunnen zien.
Snel scande ik de inhoud van de lades, en tot mijn verbazing lag alles er nog. Laptop, sieraden, niks was weg.
Net toen ik dacht dat er niks weg was, voelde het alsof mijn hart stilstond.
"Fuck!" Het album met foto's, verslagen en politierapporten van vroeger was weg.
Ik had hem in opdracht van mijn psychiater gemaakt. Al mijn gevoelens op dat moment, en zelfs foto's van de crime scene en van mij op het politiebureau zaten in dat album.
Please zeg dat ik hem op een andere plek neer heb gelegd. Ik bood dat ik hem gewoon bij de psychiater had laten liggen, maar ik wist dat dat niet zo was.
Ik wist dat ik hem gewoon meteen had moeten verbranden toen ik hem af had gemaakt bij mijn psychiater.
Fuck, fuck fuck. Mijn kamer begon te draaien voor mijn ogen, en ik voelde dikke warme tranen uit mijn ooghoeken rollen.
Who the fuck zou dat album willen hebben?
In blinde paniek rende ik naar de kamer van mijn ouders, en begon te gillen.
"Mom, dad! They took my album! My fucking album!!"
Verschrikt kwamen mijn ouders omhoog en zeiden tegelijk; "Which album? What do you mean?"
"The album me and the fucking shrink made!! The one with my life history in it!" Riep ik gefrustreerd.
Mijn moeder haar ogen werden twee keer hun normale grootte, en keken me verschrokken aan.
"Who took it?"
"I don't fucking know! I woke up and someone was in my room, I could'nt see who."
"Oh my god, November."
"Yeah I figured that. I am scared mom, all my secrets are in there."
Ik liep naar het bed toe, en ging op de rand zitten.
Al die tijd had mijn vader verschrikt meegeluisterd, en hij staarde verschrikt voor zich uit.
"I am calling the cops." Zei mijn moeder woest voordat ze driftig de slaapkamer uitbeende.
Ze zeggen wel eens dat je zo bang kan worden dat je dood kan gaan van de angst. Ik had dat nooit geloofd, tot op dit moment.
De pijn in mijn hart voelde verschrikkelijk, terwijl er een verschrikkelijk gevoel langs mijn ruggengraat naar beneden kroop.
I was scared. I was fucking scared.
Dit verhaal, mijn verleden zou me nooit met rust laten. En dat idee maakte me helemaal gek.
Het ging verdomme goed met me! Ik zat goed in mijn vel en voelde me goed. Toch?!
Wat moet iemand in godsnaam met mijn album. Mijn plakboek met al mijn geheimen, gevoelens en tekeningen.
Het was zon boek waar je oprecht bang van wordt. Want een deel ervan was geschreven door iemand die ongelofelijk in de war was.
Ik.
Het was een verzameling van doodenge foto's en angstaanjagende doorgedraaide uitspraken.
Nerveus beende ik door de kamer, en had ik niet door dat Ashton me probeerde te kalmeren.
"I know this is really fucked up, but it is probably a joke. I mean come on, it is only a diary. You should just calm the fuck down. There is nothing to worry about"
Hij leunde tegen de deurpost, en keek me bezorgd aan.
"How can you say that! All my secrets are in there! There is some twisted stuff in there. I don't want people to think of me that way!" Riep ik gefrustreerd.
"Like what? How you have dirty fantasies about having sex with your brother his best friend? You don't want them to think you're a slut?" Schreeuwde hij kwaad tegen me.
Ik wilde naar hem schreeuwen, maar ik realiseerde me dat hij had geen idee had wat er allemaal in dat album stond.
"Ashton, you know what happened to me before I came here right?" Zei ik voorzichtig.
"Your parents abused you and you ran away, yes." Ashton keek geïrriteerd, en plaatste zichzelf op het bed.
"That is only part of it." Hij keek me fronsend aan.
Ik nam ook plaats op het bed, en haalde diep adem.
"I killed them Ashton, I killed my parents."
"Oh god. This is bad."
