Μωβ

1.

Αργύρης

«Έλα, ρε μαλάκα, δεν υπάρχει περίπτωση!» ψιθύρισα δύσπιστα.

Τα χείλη της Αλίνας κύρτωσαν σ' ένα ελαφρύ χαμόγελο.

«Δεν παίζει για τη δική σου ομάδα, αγόρι μου, αποδέξου το. Το καρό το φλάννελ δεν το βλέπεις;» με πείραξε.

«Γιατί, ρε, μόνο οι λεσβίες φοράνε καρό;» την αποπήρα.

Το μήλον της έριδος, το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου που καθόταν μόλις δύο θρανία μακριά μου, γύρισε και με κοίταξε. Ξεροκατάπια. Είχε κάτι μάτια τόσο ανοιχτόχρωμα που έμοιαζαν ψεύτικα. Τα μωβ μαλλιά της – το πρώτο πράγμα που είχα προσέξει πάνω της – ήταν πιασμένα αλογοουρά και, κάτω από το πολυσυζητημένο καρό πουκάμισο φόραγε ένα μαύρο, κολλητό φανελάκι και τζιν σορτσάκι. Δεν είχε καμιά κορμάρα, τα βυζιά της ήταν μάλλον μικρά κι η μέση της ήταν κάπως πιο φαρδιά απ' ό,τι είχα συνηθίσει στα κορίτσια με τα οποία τραβιόμουν ως τότε. Είχε ωραίο κώλο, όμως, και το λευκό της δέρμα έμοιαζε απαλό και καθαρό. Τι σκατά, από πότε σκεφτόμουν εγώ πόσο απαλό δέρμα μπορεί να είχε μια γκόμενα;

«Ξεκόλλα, λιγούρη, πήξαμε στα σάλια σου» με σκούντησε η Αλίνα.

Το σκοτεινό αντικείμενο συνέχισε να με καρφώνει. Αναρωτήθηκα αν ήξερε πως μιλούσαμε γι' αυτήν. Σίγουρα το ήξερε, σε καινούριο σχολείο είχε έρθει.

«Φαίδρα»; ρώτησε ο Δελλής από την έδρα. Το μωβ κεφάλι της στράφηκε προς το μέρος του. «Μπορείς να συνεχίσεις;»

Ένευσε κι έπιασε να διαβάζει από εκεί που μόλις είχε σταματήσει ο Πάνος. Όχι πως πρόσεχα, αλλά... σκατά. Σκατά. Είχε μια φωνή βαθιά και βραχνή, σαν να 'χε μόλις γαμηθεί και, μάλιστα, καλά. Είδα κι άλλους που την κοιτούσαν, έκπληκτοι που μια τέτοια φωνή έβγαινε απ' αυτό το παράξενο πλάσμα. Δίπλα μου, η Αλίνα έγλειψε τα χείλη της.

«Τουλάχιστον πέντε άτομα εδώ μέσα σκέφτονται να την πηδήξουν» μουρμούρισε. «Και δεν παίρνω όρκο για τον Δελλή».

Είχε δίκιο, ακόμη κι ο μαλάκας ο φιλόλογος κοίταζε την καινούρια με λάγνο ύφος. Μπλιαχ.

«Εσύ;» τη ρώτησα ψιθυριστά.

Με την Αλίνα ήμασταν κολλητοί απ' το δημοτικό. Πριν ένα χρόνο, είχε πατήσει pause σ' ένα επεισόδιο του Originals και μου είχε εκμυστηρευτεί ότι της αρέσαν τα κορίτσια. Καλή φάση, της είχα πει, να παραγγείλουμε κάνα σουβλάκι γιατί πείνασα; Και, πιο μετά, ανάμεσα στα τσαλακωμένα περιτυλίγματα, της είχα πιάσει το χέρι και το είχα σφίξει. Κι εκείνη είχε καταλάβει, γιατί οι κολλητοί έτσι κάνουν.