ben artık öldüm,
sen de yaşamıyorsun daha fazla.
neden her şiir kitabının sonunda ikimizi öldürdüğümü hep çok merak ederim.
sanırım, sen önce gidersen arkandan geleceğimi bildiğim için,
ya da ben önce gidersem,
-hani olur ya bir şekilde, acıdan-
senin arkamdan gelmeyeceğini bildiğim için,
ardından seni de öldürüyorum.
sensiz başka bir boyuta bile,
gidemiyorum.
oysa ki, aşırı kolay.
bir şeyleri arkanda bırakmak,
arkanda kalan bir şeylere iz bırakmak,
iz bırakmak ve acı çektirmek,
ancak bu kişi sen isen, tek istediğim hatırlanmak değil öylesine.
"çok seviyordu, gitti işte."
hayır.
gelip bir kaç çiçekte bırakma,
peşimden gel sadece.
eğer içimdeki psikopatlıkları terkedersem,
işte o zaman beni sever misin?
en kısa sürede bırakacağım,
çünkü belki de hatırlanmayacağımız bir dünyada
birini arkamdan sürüklemek çok anlamsız.
bu acı, senin başına gelmesin.
o yüzden,
sen bu şiirde kal.
nasıl olsa, son olmayacak.
başka bir şiirde kavuşuruz.
ancak, sen
herkes gibiydin.
herkes sen gibiydi.
tüm yüzlerde seni görmeye başlamıştım,
kaçış yoktu.
