My Life Is Bananas

7

Als ik wakker word ben ik meteen gedesoriënteerd. Na een paar seconden dom te liggen knipperen weet ik weer dat ik in de woonkamer lig. Ik sluit mijn ogen weer en reik met mijn hand totdat ik mijn gsm voel.

6:30!?

Waarom in Gods naam ben ik zo vroeg wakker? Ik draai me op mijn zij maar kan niet meer in slaap komen. Gefrustreerd pak ik mijn schetsboek vanuit mijn tas en begin wat te schetsen. Ik teken de eerste lijnen van een gezicht als ik zie dat Grayson naar me zit te kijken. 'Oh, gelukkig. Je bent wakker', fluister ik gehaast als ik hem uit zijn zetel mee naar de keuken trek. Ik wijs naar het aanrecht. 'Hier staat voor ieder van jullie een glas water en een pil tegen de hoofdpijn. Zorg er voor dat iedereen eentje neemt. Vooral Alex. Hij heeft de ergste hangovers. Maak je geen zorgen over Elena want die is gisteren laat vertrokken voor een familie crisis.' Ik open de koelkast en zeg dan: 'Hier in heb ik wat eten gestoken. Het enige wat je moet doen is deze doos in de microgolfoven steken. Voor ontbijt eet je maar een boterham ofzo.' Hij kijkt me fronsend aan en ik weet dat hij nog half slaapt. 'Maak je geen zorgen ik stuur je nog een bericht met alles wat ik net heb gezegd.' Ik ren de trap op en trek rap een broek aan. Luke's shirt, dat ik nog steeds aanheb, prop ik ín mijn broek. Onhandig doe ik mijn schoenen aan terwijl ik door de gang hinkel. Ik glij van de trap leuning en zie Gray nog altijd op dezelfde plaats met gefronste wenkbrauwen staan. 'Bye Gray. Ik ben terug over een paar uur, oké?' Hij komt plots uit zijn eigen wereld en vraagt: 'Waar ga je naartoe?' Ik geef hem een knipoog voordat ik mijn gsm en huissleutels in mijn jaszakken stop samen met wat geld en een potlood. Ik weet niet waarom ik een potlood meeneem maar dat doe ik gewoon.

Ik stap op mijn fiets en rij naar de geheime plek. Na een halfuur fietsen kom ik aan bij een verlaten mijn. Fietsend door de gebouwen begin ik te fluiten. Dat is het 'wachtwoord' om te weten dat ze naar buiten mogen komen. Tyler komt aangelopen net op het moment als ik afstap en mijn fiets ergens tegen de muur zet. 'God zei dank, Bexley!' Hij geeft me een knuffel. 'Wat is er gebeurt?' We wandelen door een steegje en Tyler staat klaar om de deur voor me te openen. 'Dit is er gebeurt.' Hij opent de deur en ik hap naar adem. De ruimte is helemaal leeg. Al de werken zijn weg samen met een groot deel van die van mij. Ik kijk naar een groot deel van mijn hart dat is vernield en ik sta op het punt om uit te barsten. Op de grond ligt een verloren penseel. Dat is precies hoe ik me voel. Verloren, ik haat dat gevoel. Ik weiger me zo te voelen maar als ik naar de witte muren kijk zak ik nog dieper in de put.

Ik heb deze plek vorig jaar gevonden. Het leek op een droomlocatie toen ik hier kwam met Tyler nadat we waren gaan skateboarden in het skatepark. Toen ik de ruimte en de kleinere ruimtes eraan vast had gezien kreeg ik het idee om er een plek van te maken waar jongeren hun creativiteit kunnen uiten. In de zomervakantie van dat jaar had ik de Firebirds ontmoet op een kunstcongres. Ze waren graffiti aan het spuiten op de achtermuur van het museum. Nog nooit had ik zulke mooie tekeningen gezien.