Atelier

1.

Κανείς δεν καταλάβαινε τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόταν.

Και κανείς δεν εμπαινε στον κόπο να το κάνει.

Εκτός από το ξανθό αγόρι που την παρακολουθούσε κάθε μέρα από το παράθυρο του σαλονιού του.

Δεν της είχε μιλησει ποτέ, όμως ένιωθε ότι την ήξερε. Ήξερε κάθε κίνηση της, κάθε ρυτίδα που εμφανιζόταν ανάμεσα στα φρύδια της όταν τα εσμιγε και κάθε της χαμόγελο.

Την έβλεπε να ζωγραφίζει, βουτώντας το πινέλο της σε κάθε χρώμα. Ντυνοταν στα μαύρα αν και οι πίνακες της ήταν πολυχρωμοι. Όπως το μυαλό της.

Αν κοιτούσε κανείς τους πίνακες της, με το πρώτο βλέμμα θα γελούσε. Όμως αν ξανακοιτουσε, αν κοιτούσε πραγματικά, θα καταλάβαινε την φουρτούνα που επικρατούσε μέσα της.

Ο Paul ήταν εκεί όταν η μαμά της έφευγε. Την εβλελε να σπαράζει, να κοπανάει τους τοίχους, να ουρλιάζει και στο τέλος να πέφτει εξαντλημένη στο πάτωμα, μερικά δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλά της.

Για μερικές μέρες δεν εμπαινε στο ατελιέ και το αγόρι κόντευε να τρελαθεί. Χρειαζόταν να την δει αλλιώς δεν θα αντεχε.

Ένιωθε ότι την ήξερε χρόνια παρόλο που δεν της είχε μιλησει ποτέ. Όχι, δεν ήταν ερωτευμένος μαζί της, απλά η παρουσία της τον ιντριγκαρε.

Όπως σε ιντριγκαρει ένα καλογραμμένο αστυνομικό βιβλίο.

Και εκείνη ήταν γεμάτη μυστήρια.

Καμία φορα την παρακολουθούσε να διαβάζει για το σχολείο. Ο τρόπος που δάγκωνε το πίσω μέρος του μολυβιού όταν συγκεντρώνονταν, τα πόδια της που ήταν μπλεγμένα μεταξύ τους και τα μαλλιά της που έπεφταν μπροστά από τα μάτια της.

Δεν την είχε δει ποτέ να γελάει.

Ούτε μια φορά.

Είχε πάντα σμιγμενα φρύδια ή ένα σφιγμένο χαμόγελο να κοσμεί τα χείλη της.

Και αυτό τον ιντριγκαρε ακόμα πιο πολύ.

Ήταν τέχνη.

Το είδος της τέχνης που δεν βρίσκεται σε κανένα μουσείο και καμία έκθεση.

Το είδος Τέχνης που δεν αγοράζεται και δεν μπορείς να κρεμασεις στον τοίχο του σαλονιού σου.

Αυτό το είδος που χαράζεται στην ψυχή σου και περνάει από μέσα σου σαν οδοστρωτήρας.

Η Emma.

Γεια σας!

Εύχομαι να σας αρεσε!