Atelier

2.

Είχε μόλις γυρίσει από το σχολείο. 'Ασχημη μέρα για εκείνον. Έπρεπε πάλι να προσποιηθεί ότι όλα πήγαιναν τέλεια στην ζωή του. Ότι ειναι ευτυχισμένος. Καμιά φορά την ζήλευε. Μπορεί εκείνη να μην είχε τίποτα αλλά ήταν ελεύθερη.

Ήταν ελεύθερη γιατί δεν χρειαζόταν κανέναν. Γιατί δεν είχε τίποτα άλλο να χάσει. Ίσως και για αυτό να τον ενδιέφερε τόσο η ζωή της. Ήθελε να της μιλήσει αλλά φοβόταν. Φοβόταν πως αν της μιλήσει θα καταλάβει πως δεν είναι εκείνη που αυτός νομίζει ότι είναι.

Ο χαρακτηριστικός ήχος των λαστίχων του ποδηλάτου της ακούγεται και εκείνος κολλάει το βλέμμα του έξω από το παράθυρο του. Το πρωτο πράγμα που προσεχει πάνω της είναι το μεγάλο σκούρο σημάδι που κοσμεί το μάγουλο της. Και νευριάζει.

Ποιος θα μπορούσε να κάνει κατι τέτοιο σε ένα λουλούδι σαν εκείνη; Έψαξε στο προσωπό της για σημάδια λύπης ή οποιουδήποτε άλλου συναισθήματος. Όμως έπρεπε μετά από τόσο καιρό πως η Emma ήξερε να κρύβει καλα αυτα που νιώθει.

Την είδε να βγάζει το κινητό της απο την τσέπη της και το πρόσωπό της να συσπάται απο την ένταση, μόλις κοιτάζει την οθόνη. Αναρωτήθηκε ποιός θα μπορούσε να είναι. Η κλήση δεν κρατάει πολύ. Ψάχνει πάλι για κάποιο συναίσθημα στο πρόσωπό της αλλά πάλι δεν βρίσκει κανένα.

"Paul!" φωνάζει η γιαγιά του που έχει έρθει για επίσκεψη, αλλα την αγνοεί.

Είναι πολύ απασχολημένος με το να κοιτάει τον τρόπο που το κόκκινο χρωμα γλυστράει πάνω στον καμβά. Αναρωτιέται πως μπορεί να νιωθει εκείνη. Έχουν περασει δυο χρόνια απο τότε που την είδε να κλαίει, να γελάει ή να δείχνει οποιοδηποτε αλλο συναισθημα.

Εύχεται να μπορούσε να είναι και εκείνος έτσι. Να μπορεί να κρύβει αυτα που νιώθει και να μην αφήνει τους άλλους να πατάνε πάνω στις αδυναμίες του.

Την παρακολουθεί να σκουπίζει τα χέρια της στην πιτσιλισμένη με χρώματα λευκή ποδιά της και να κοιτάει το δημιούργημά της. Όμως δεν της αρέσει. Πιάνει το κοπίδι απο τον πάγκο και σκίζει τον καμβα στα δυο, αφήνοντάς το να πέσει στο πάτωμα.

Και πέφτει και εκείνη μαζί του.

Εκείνος σοκάρεται. Την βλέπει να καταρρέει μπροστά στα μάτια του. Και νιώθει τον πόνο της. Και πέφτει και εκείνος κάτω. Και θρηνούν μαζί.