Αν ποτέ σου λείψω κοίταξε τα άστρα, το πιο πιθανό είναι να τα κοιτάω και εγω
‹‹ Γειά σου Άγγελε. Είμαι η Κατερίνα. Από εδώ η Γωγω, ο Ίων και η Αλίκη. ››
Τους σύστησε η μάμα της.
Ο Ίων είπε απλ ένα ξερό 'γειά', ενώ τα κορίτσια τον χαιρέτησαν με το χέρι τους.
‹‹ Λοιπόν δεν πάμε να πάρουμε τα πράγματα από το αμάξι και να κάτσουμε να τα πούμε αργότερα;››
Προτεινε ο μπαμπάς της Γωγω.
Η Γωγω από την αμηχανία της μπροστά στον όμορφο ξένο σχεδόν έτρεξε προς το αμάξι.
‹‹Καλέ τι βιάζεσαι;››
Την ρωτησε η Αλίκη που έτρεξε να την προλάβει.
‹‹Τίποτα μωρέ... Απλά να αδειάσουμε βαλίτσες να τελειώνουμε μήπως παμε για κάνα μπάνιο.››
Είπε μια δικαιολογία η Γωγω. Γιατί ήξερε την κοροϊδία που θα ακολουθούσε αν εξέφραζε την ντροπή που ένιωθε κοντά στον Άγγελο.
‹‹Οκ... Για πες δεν σου φαίνεται περίεργο που η Αναστασία υιοθέτησε ένα δεκαεξάχρονο;Εννοώ πως συνήθως υιοθετούν παιδιά μικρής ηλικίας.››
Σχολίασε η Αλίκη όσο κουβαλούσαν τις βαλίτσες τους πίσω στο σπίτι.
‹‹Δίκιο έχεις. Αλλά δεν είναι και άσχημο που θα έχουμε ένα παιδί της ηλικίας μας εδώ.››
Είπε η Γωγω.
Η Αλίκη ένευσε καταφατικά και είπε.
‹‹Και μεταξύ μας τώρα ωραίος είναι. Εγώ προτιμάω κάτι πιο μυώδες με τατουάζ αλλά για εσένα είναι μια χαρά.››
Και της έκλεισε το μάτι.
Η Γωγω γέλασε αμήχανα μιας και είχαν φτάσει πάλι στην είσοδο του σπιτιού.
‹‹Αναστασία, το δέντροσπιτο έχει ντουλάπα ή να βάλουμε τα ρούχα μας στο σπίτι μέσα;››
Ρώτησε.
‹‹Μην ανησυχείτε έχει μια μεγάλη ντουλάπα λογικά θα χωρέσουν όλα σας τα ρούχα.››
Απάντησε η Αναστασία χαμογελαστά.
Τα κορίτσια ανέβηκαν στο δέντροσπιτο και η Γωγω εμεινε έκπληκτη με τόσο πόσο ωραίο ήταν.
Στις δύο άκρες υπήρχαν δύο μικρά κρεβάτια που έμοιαζαν με καναπέδες και στην μέση ένα χαμηλό ξυλινο τραπεζάκι, στον άλλον τοίχο υπήρχε μια μεγάλη ξύλινη ντουλάπα και φως έμπαινε από τα μεγάλα παράθυρα πάνω από τα κρεβάτια τα οποία στολίζονται με μπλε κουρτίνες.
