Trauma's van een popprinses

9 juni, 17.33

Na het eten sneak ik als eerste de badkamer in. Onder de douche spoel ik mezelf helemaal schoon, waarna ik mezelf in een lekker zachte handdoek wikkel en mijn haar met de föhn bewerk. Waarom wilde ik het ook zo nodig wassen? Nu wordt het nooit meer op tijd droog.

Ik sta net te bedenken hoe ik mezelf een enigszins aantrekkelijk kapsel aan kan meten als er op de deur wordt gebonkt. 'Annick, ben je bijna klaar?'

'Nee,' antwoord ik naar waarheid. Ik ben er nog lang niet klaar voor. Kapsels zijn weer een van die dingen waar ik hopeloos mee ben. 'Kun je me even helpen?'

Meteen gaat de badkamerdeur open en stapt Jolie de bedompte ruimte binnen. 'Wat is het probleem?'

'Mijn haar,' leg ik uit. 'Weet jij wat ik ermee kan doen? Ik wil dat het leuk zit. Niet zo gewoontjes, maar wat verfijnder.'

Een moment lang neemt ze me in zich op. 'Je bent toch niet stiekem ook verliefd op Delano, hè?'

'Natuurlijk niet. Hoe kom je daar nou weer bij?'

'Omdat je je druk maakt over je kapsel,' antwoordt ze. 'En omdat je alle make-up hierheen hebt gesleept die je normaal nooit gebruikt.'

Zogenaamd onverschillig haal ik mijn schouders op. 'Daar had ik gewoon zin in.' Een steek trekt door mijn buik. Dit was het perfecte moment geweest om het te vertellen. Maar wat heeft het eigenlijk voor zin om te vertellen dat ik op meisjes val als ik toch nooit een serieuze relatie wil? Gaat mijn voorkeur iemand wat aan als ik de rest van mijn leven alleen blijf?

Oké, ik moet stoppen excuses te verzinnen. Jolie is verdorie mijn beste vriendin. Ik had het haar moeten vertellen zodra ik het zelf wist.

'Jo?'

'Hm?' vraagt ze, al met haar vingers door mijn haar glijdend. Ongetwijfeld heeft ze tientallen fantastische kapsels in haar hoofd die ze bij me zou kunnen maken en is ze er nu eentje aan het uitkiezen.

'Nee, laat maar. Als je nou gewoon mijn haar doet, kun jij daarna douchen.'

'Komt goed.' Ze pakt een kam en wat haarspeldjes van het plankje boven de wasbak en gaat aan de slag. Het gefrunnik aan mijn haar is bijna rustgevend. Inmiddels ben ik er wel aan gewend dat er mensen aan mijn hoofd zitten. Daarvoor ben ik al vaak genoeg bewerkt door een make-upartiest. In het begin vond ik dat maar niks, maar nu is het bijna een vorm van meditatie geworden.

Binnen een paar minuten heeft Jolie mijn springerige blonde haar omgetoverd in een waar kunstwerkje. Tevreden kijkt ze me aan. 'Je ziet er goed uit. En nu wegwezen, dan kan ik eindelijk ook douchen.'

Daar kan ik mee leven. Voorzichtig raak ik mijn haar aan voordat ik de badkamer verlaat. Een leuk kapsel in combinatie met een nieuw shirt dat Jolie voor me gemaakt heeft, maakt me klaar voor vanavond. Van de buitenkant tenminste. Vanbinnen zal ik nooit meer ergens klaar voor zijn op het gebied van liefde. Ik dacht dat ik dat geaccepteerd had, maar kan ik het wel accepteren zolang anderen het niet begrijpen en dingen van me blijven verwachten?

Ik ben nog maar net op de bank neergezakt, me afvragend hoe ik me vanavond in hemelsnaam moet gedragen tegen Yavanna, als de bel gaat. Nu al? Automatisch vliegt mijn blik naar de klok. O. Heb ik echt zo lang onder de douche gestaan?

Het voelt alsof er een hogesnelheidstrein door mijn buik rijdt als ik opsta. Ik heb nog helemaal niet bedacht wat ik tegen haar moet zeggen!

Uit de badkamer klinkt gevloek. 'Ze zijn te vroeg. Doe jij even open, Annick?'

Er rest me niks anders dan instemmen. Goed dan. Ik kan dit. Er is helemaal niks aan de hand. Dit is gewoon een normale avond met een paar vrienden, net als toen ik nog bij mijn ouders woonde. Ik adem nog een flinke hap lucht in en stap dan de gang in. De tocht naar de voordeur lijkt ineens de spannendste reis die ik ooit gemaakt heb.