Umudu Kırılmış Bir Kız

3.BÖLÜM

Hayatta anlayamadığınız şeyler olmuştur elbette. Bende anlayamıyorum. Sürekli kalbim değişik bir şekilde atmaya, süratini olduğundan fazla artırmaya başlıyordu.

Etrafımda hiç erkek yoktu. Sokmuyorudum hayatıma erkekleri. Sadece babam vardı.

Sevgi benim için çok önceden vardı. Ama şimdi ise sadece boşluktu. Kalbimde kocaman bir boşluk vardı ve sürekli büyüyordu. Neden sadece sevdim ki? Neden vaz geçemedim?

Şu karşımdaki duvara elimdeki sprey boya ile boyayacakken vaz geçtim. Ben o çizmiştik bunu. Ben çizmeyi becerememiştim ama o çok güzel çizmişti.

Siyah boyayı çantama atıp eve gittim. Yine geldim buraya, yine gidiyorum.
Keşke burda yaşasam ama gizliliği kalmaz bu sefer.

Arabaya binip son gaz eve sürdüm. Gelince tekerlekleri bağırtacak bir şekilde durup arabadan indim. Etraftakiler bana mal mal bakarken ben siteye girdim. Asansöre binip 12. Kata bastıktan sonra bekledim. Durunca anahtarı deliğe sokup açtım kapıyı.

"Hira senmisin kızım?"

"Yok hırsızım ben."

Diyip mutfağa girdim. Annem arkamdan bir şeyler söylesede takmadım. Bir bardak su alıp içeri girdim. Bir kadın, bir adam birde benim yaşlarımda genç bir çocuk vardı. Kafamla selam verdim.

"Hoşgeldiniz."

Diyip anneme baktım.

"Bana yeni tekerlekler lazım."

Annem bana baktı değişik bir şekilde.

"Yok sana tekerlek falan o kadar şey yapma tekerlekleri sende. Baban gelsin söyleyeceğim seni."

"Tamam söyle ama o zaman bende bir şey söylerim babama."

Diyip pis pis sırıtarak suyumdan bir yudum daha aldım.

"Şimdi sırası değil hira sonra konuşalım."

Diyip geçiştirdi beni. Onlar konuşmaya başlamışken ben hala anneme bakıyordum. Kadına bak hiç takmadıya beni.
Beni sokaktan buldular heralde.

Mutfaga bırakıp odama çıktım. Odama çıkıp üstümü değiştirdikten sonra babamı aradım.

" Babacım nasılsın? "

"İyiyim kızım sen?"

"Ben sana bir şey dicektim."

Dedim kştaplığım yanın geçip kitaplara bakarken.

"Söyle kızım."

"Şey benim yeni tekerleklere ihtiyacım varda."

Gerçekten tekerleklerin içine sıçmıştım ve bir gün yolda kalmak istemiyordum.

"Ah hira tamam gel yanıma vereyim sana kartı."

"Babaların kralısın sen."

Diyip görüşürüz dedikten sknra kapattım. Üstümde pantolon, tşörtüm vardı zaten telefonumu ve cüzdanımı alıp odadan çıkacakken o çocukla burun buruna geldik. Hemen geri adım attım.

"Ne vardı?"

Dedim. Tanıdık geliyordu bana. Ama kim olduğunu anlayamamıştım.
Elini ensesine götürdü.

"Ben lavaboyu arıyordum da."

"Koridorun sonundki oda."

"Teşekkürler."

Dedikten sonra çıktım evden annemin nereye dediğini takmadan. Babamın yanına gelip aldım kartı ardından tekerlekleri değiştirdim yedekte aldıktan sonra eve gittim.

Birde sabah geldikleri yetmiyormuş gibi akşamda yemek yiyecekmişiz bir yerde. Üstüme sadece bir elbise uydurup annemleri bekledim.

Onlarda hazır olunca gittik. Lüks bir yerdi burası. Onlara selam falan verdikten sonra yemek falan yedik ardından büyükler sohbet etmeye başladı. Bizde çocukla arada birbirimize bakıyorduk mal mal.

"Hira kızım iyimisin."

Dedi adam. Adları neydi la bunların?

"Evet iyiyim. Siz?"

Dedim alay eder gibi bakarak.

"Bende iyiyim teşekkürler."

Bir tek konuşma adamın bana sorduğu iyimisin sorusu oldu.
Ben ne zaman bitecek diye beklerken çocuk konuşmaya başladı.

"Merhaba."

Dediğini duyduğumda telefondan kaldırdım kafamı.

"Merhaba."

Diyip geri döndüm telefona.

"Görmeyeli güzelleşmişsin."

Dediğinde kaşlarımı çatıp ona baktım.

"Tanışıyormuyuz?"

"Bilmem."

Aq şimdi şu malla hiç uğraşamam.

"Tanışmayalım o zaman."

Diyip geri döndüm telefona.

"Bora ben."

Dediğinde ona baktım bir süre. Bora... Şu isim bile bana onu hatırlamama yeterliydi.

Gözümün önünden bir süre birlikte yaşadıklarımız geçti.

"Hira ve sus artık."

Diyip telefona ge döndüm. Ne yapayım telefonda dolanıyom öyle. Can sıkıntısından.

Saat 23.30 olduğunda kalktık artık. Yoksa sabahlayacaktık.

Eve gelince üstümü değiştirip yattım. Kendime gelmem gerekiyordu. Bora ismini sadece onda duymuştum ve başka bora isminde biri ile tanışmamıştım ama birden o bora diyince ağlamamak için zor tuttum kendimi.

Sürekli ağlamaktan da bıkmıştım ama olsun. İnsan bir süre sonra alışıyor ve ağlamak yerine gülümsüyor sanki içindeki yara geçecek gibi. Ama hayır umudunu yitirmiş insanlar güldüklerinde içindeki acı daha da derinleşir en azından benim ki öyle...