"พ่อคะ! คืนนี้หนูกลับดึกนะ!"
ฉันตะโกนผ่านเสียงเพลง แคร์เลส วิสเปอร์ ของ จอร์จ ไมเคิล ขณะเดินลงบันไดและสวมเสื้อโค้ทไปด้วยส่งข้อความไปด้วย พยายามอย่างยิ่งไม่ให้ตกบันไดตาย
เห็นแก่พระเจ้า ฉันเกลียดเพลงนี้
"อะไรนะตัวเล็ก!"
ฉันเลี้ยวซ้ายและเดินเข้าไปในสตูดิโอที่มาของเสียงเพลง มันเป็นห้องทำงานของพ่อหรือห้องนอนมั้ง ไม่รู้ บางวันเขาก็นอนในนี้
"หนูบอกว่า คืนนี้หนูกลับดึก" ฉันพูดตอนโผล่หน้าเข้าไป "จะไปปาร์ตี้วันเกิดแคท"
เชส ฟอสเตอร์ในกางเกงนอนและเสื้อยืดแขนกุดสกรีนลายหัวกระโหลกตามฉบับร็อคเกอร์ลูกหนึ่งกำลังผิวปากคลอท่อนแซกโซโฟนอันโด่งดัง (เพราะถูกใช้ทำมีมโบรมานซ์ในทวิตเตอร์อยู่บ่อยๆ) เขาใส่แขนกุด รอยสักบนหัวไหล่ขวาเลยโผล่
"หนูแคทเธอรีน ที่ลูกพามาเมื่ออาทิตย์ก่อนใช่ไหม" พ่อถาม ก้มลงหยิบแผ่นกระดาษจำนวนมหาศาลที่อยู่บนพรมเปอร์เซียราคาแพงหูฉี่
แผ่นโน้ตดนตรีกระจายอยู่ไปทั่วอย่างกับสตูดิโอนี้เป็นสำนักพิมพ์ยังไงอย่างนั้น ทำไมซินดีไม่มาจัดการเนี่ย
ฉันเดินผ่านหลังพ่อไปที่ชั้นฝั่งตรงข้าม "ช่ายย" ผ่านโปสเตอร์สามพี่น้องวงบีจีส์สุดเท่และโปสเตอร์รูปจอห์น เลนนอนกับโยโกะ โอโนะสีขาวดำที่ติดตรงผนัง นกรักผมยาว กอดกันกลม โลกสีชมพู
ฉันไล่นิ้วตามอัลบั้มหลายตลับที่เรียงกันอยู่ในชั้น ส่วนถัดขึ้นไปชั้นบนๆ มีแผ่นเสียงที่ถูกพ่อเก็บอย่างดิบดี และกล่องใส่เทปคาสเซ็ท ส่วนมากเป็นดนตรียุคแปดศูนย์ เก้าศูนย์ อะไรเทือกนั้น
"หนูเอาไอ้นี้ไปด้วยได้ไหม" ฉันชูอัลบั้มของโอเอซิสที่หยิบมาให้เขาดู
