เพราะกลัวการขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินจนขี้ขึ้นสมอง ฉันจึงต้องลากสังขารตัวเองมาที่รถเพื่อขับกลับบ้านหลังใหญ่อันแสนสุข แม้เพิ่งจะปาร์ตี้มาอย่างหนักหน่วง อีกทั้งสะบักสะบ้าก็เมื่อยชาไปหมด
คือ ตามหลักการแล้วฉันก็ไม่ได้มาคนเดียวน่ะนะ เจสันเดินมาส่งเพราะฉันจอดรถไว้ในซอยอีกซอยข้างๆ กับร้านของเขา เพราะตอนนี้ดึกแล้วและเสี่ยงอย่างมากต่อการโดนโจรกรรม ดังนั้นการมีผู้ชายหล่อล่ำเดินมาด้วยจึงถือเป็นเรื่องดี
"ฉันไปส่งไหม" ไอลมหายใจพุ่งออกมาทันทีที่เขาเอ่ยถาม เจสันหันมองฉันขณะเดิน จมูกและแก้มสากแดงเป็นปื้นๆ เพราะอากาศ "ไม่อยากให้เธอกลับคนเดียว"
มือทั้งสองข้างกระชับสาบเสื้อโค้ทเข้าหากัน ฉันสูดจมูกส่งเสียงฟึดฟัด "ไม่เป็นไร" ฉันว่าอย่างนั้น ทั้งที่หนาวและขัดยอกจะตายชัก
ฤดูใบไม้ร่วงปีนี้อากาศเย็นมาก ลดลงเหลือไม่กี่องศา ฉันไม่อยากคิดเลยว่าเข้าฤดูหนาวจริงๆ จะเป็นยังไง
"แน่ใจนะ"
"ไม่เป็นไรฉันกลับได้" ฉันย้ำ "ลำบากคุณซะเปล่า เดี๋ยวคุณก็ต้องขับกลับมาที่นี่อีก"
เขาพ่นลมหายใจ มองไปข้างหน้าเหมือนกล่าวลอยๆ "ใจแข็ง"
ช่วงขาเราต่างกันมากเพราะเจสันตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ เขาจึงลดความเร็วเพื่อให้ฉันได้เดินอยู่ในระดับเดียวกัน
เราเดินเลี้ยวเข้ามาในตรอกที่ฉันจอดลูกรักเอาไว้ ซึ่งน่ากลัวชะมัด หลอดไฟบริเวณนี้ให้ความสว่างเพียงน้อยนิด บนผนังมีภาพกราฟฟิกห่วยๆ ซึ่งถูกพ่นทับอีกทีด้วยคำหยาบคายของพวกมือบอน ฉันได้แต่นึกดีใจที่เจสันมาด้วย ไม่รู้ตอนนั้นหน้ามืดคิดอะไรอยู่ถึงได้จอดซีรีส์สามไว้ในซอยที่มีหนูเท่าบ้าน
"ขอบคุณนะที่มาส่ง" ฉันบอกเมื่อเรายืนอยู่ข้างรถ
"ถึงแล้วบอกด้วยสิ บอกแคทก็ได้"
