Ailemi çok özlüyordum annemin o kokusu için dünyaları verirdim bir zamanlar, annem olduğu zamanlar,babamın bana prensesim demesi için geç saatlere kadar odamın camında onu beklerdim,cam kenarında uyuya kalırdım da babam gelip beni kucaklayıpta oradan kaldırırdı,o günleri düşündükçe boğazım düğüm düğüm oluyor,konuşamıyorum ben evin tek kızı,her isteiği olan şımarık kızdım,evden dışarıya adım atmaya korkardım,arkadaşım annemdi arkadaş hayatım yoktu.Her gece bunları düşünmekten ölücem.Ya ailem annemm,babam ne haledelerdir kim bilir?Geri dönsem kabul ederler mi beni? Yine eskisi gibi olurmuyduk? Tabiiki HAYIR artık bir ailem yok ki benim.Herkesin ailesi boşanırda benimkiler boşanmaz diyordum demek ki oluyormuş.Hayatımda keşke demeyi öğrendim bu sene.Her zaman tuttuğum bir günlük buldum bu gün bavulların en altına sıkıştırmışım onuda doğal olarak hiç yanımdan ayırmazdım ki o günlüğü işte küçükken ne kadar yazabilirsem.Minik ellerimle...
Size bir bölünü okuyayım ;
Hiç umut yok. En ufak bi beklentim, en küçük bir olumlu gelişme de yok durumda. Hala bekliyorum. Engelleyemiyorum. Unutamıyorum. Aklımdan çıkartamıyorum. Ne zaman gözlerimi kapatsam yüzünü görüyorum. Gülüşünü, gamzelerini. Rüyalarıma giriyor hep. Uyku manyağı oldum artık. Sürekli uyuyasım geliyor. Çünkü biliyorum eğer uyursam o gelecek, sarılacak. Hiç olmadığı gibi hem de, hatta hiç olamayacağı gibi.
YAZMIŞTIM BİR SAYFASINDA TARİH : 12,04.2012'de yazmışım bu sayfayı o kadar iyi bir yazıydı ki benim günlüğümdekiler hem aşk vardı içinde hemsevgi annemi babamı ilk aşkımı satırlara dökmüştüm.Gülüp geçilesi tek bir cümlem yoktu benim hayatımdaki gibi...
