Multimedya;
Rap monster ve V- 4 o oclock
❤Merhaba ben Azize. 15 yaşındayım şuan hayalim olan bir şeyi yapıyorum. Umarım beğenirsiniz keyifli okumlar❤
Karşımda tanıdık bir siluet var. Bana bakıyor . Konuşmak istiyor. Ama konuşamıyor . Elimle dokundum. Ama koca bir boşluk vardı. Aklım benle oyun oynuyordu.
Çünkü bu bendim ve aynadaki yansımamdı. Kendime daha yanıkından baktım. Ağlamaktan şişmiş ve kızarmış bir çift göz,kırmızı bir yüz ve morarmış bir dudak. Sarı saçlarım özensiz ve birbirine girmiş.
Elimi kaldırarak aynadaki yansımama vurdum. Ve ellerimin her yeri kanadi tıpkı içim gibi zaten hep kanatılarak acıyordum. Bunu umursamayarak sahilin yanına gitmek istedim.
Yaptımda. Ve elim hala kanıyorken.
Ben yürürken insanların bana bakan tuhaf bakışlarını görüyordum. Umarsamıyordum.
Ve 10 dakikalik yürüyüşten sonra sahile varmıştım.
Şuan bir bankta oturup denizin maviliğine bakıyordum.
Bir çocuk annesinin elini tutmuş ısrarla ona pamuk şeker almasını istiyordu. Kızın annesi gülümseyerek kızını onaylandıktan sonra kızın yüzündeki mutluluğu gördüğümde içim acıdı.
En son nezaman annemin elini tutup bana pamuk şeker alması istiyordum. Çok zaman oldu.
Ben. Duru.
17 yaşındayım . Lise öğrencisiyim az kaldı reşit olmama ve ben hep büyüdüğümde gerginliğim artıyordu. Çünkü.
Ben, hayatın gerçek yüzüyle tanışmam 12 yaşımda başladı.
Annem. Babam. Kardeşim.
Hayat onları benden kopardı. Aslında
onlar bir caninin elinde hayata veda ettiler.
12 yaşındaydım.
Annem saçlarımı tarıyordu. O güzel elleriyle gülümseyerek ve bana o güzel sesiyle şarkı söyleyerek saçımı tarayıp ördü ve saçlarımdan öptü. "Canım kızım papatyam." Evet o hep bana papatyam derdi. "Seni çok seviyorum anneciğim."
Ona gülümseyerek çantamı sırtıma takıp kardeşimi ve babamıda öptükten sonra kırmızı kurdeleli ayakkabımı giyip okulun yolunu tutmuştum. O gün matematik sınavım vardı ve ben yüz almıştım. Çok sevinmiştim. Güle oynaya bu mutlu haberi vermek için eve gidiyordum. Kapının önüne geldiğimde. Kapının açık olduğunu gördüm.
Biraz endişelenmiştim. Evin salonuna girdiğimde gözlerime inananamadım. Ve gözlerim doldu. Karşımda annem babam ve kardeşim vardı ve hepsinin heryeri o kırmızı renk olmuştu. Dizlerimin üstüne çöktüm. Bağırdım çağırdım kim bunu yapardı yapabilirdi. Ve ozaman yavaş yavaş bilincim kapanmaya başladı ve kendimi yerde buldum.
Gözlerimi açtığımda heryer beyazdı ve hastanedeydim. Kolumda bir serum vardı. Ailemin görüntüsü hafizamda canlandığında benim burda olmam gerektiğini düşünerek elimde serumu çıkartıp, ayağa kalktım.
Ayağımın fermanı çekilmiş gibiydi. Yürümekte zorlamıyordum. Ama yapabildim. Yürüyebildim. Bir hemşire gelip beni yerime yatırmaya çalışıyordu. "Ailem nerde onları görmem lazım." Hemşirenin yüzü düşerek, ailen vefat etti malesef."
Ne yapcağımı bilmeden ağladım sadece hıçkırıklar arasında"Ya nasıl olur. Kimseye bir kötülükleri yoktu."
Diye hemşireye anlatamaya çalıştım. Anlamadı. İşte hayat ozamandan beri bana acımasız davranıyordu.
Ozamandan beri hiçlik hep benimleydi. Ve benim vasiyetimi amcam almıştı aslında amcamı çok sevmiyordum. Bilmiyodumozamanlar.
Amcamın bir evi yoktu benle o bizim evde yasicaktık eve geldiğimde annemin hırkasını alıp kokladım ve saatlerce ağladım. Saatlerce.
Gözlerimi açtığımda masamın üstünde bir not olduğunu gördüm. Elime aldım ve şöyle yazıyordu;
"MERHABA SENI KÜÇÜK AİLENİ ÖLDÜRDÜM SENI ÖLDÜRMEDİM ÇÜNKÜ SANA ÇOK GÜZEL PLANLARIM VAR SADECE BEKLİYECEGİM. SEN 18 YAŞINDA OLDUĞUNDA UNUTMA SENİ BEKLICEGIM SANA O GUZEL PLANIMI UYGULADIKTAN SONRA SENIDE OLDURECEGIM. MERAK ETME KUCUGUM. SENI IZLICEM KUCUGUM. 18 YASINDA GÖRÜŞÜRÜZ."
Elimi ağzıma götürerek hıçkırarak ağladım. Nasil olurdu bu kim olurdu aklım hala almıyordu. Biz ne yapmıştık.
Normal bir aileden ibarettik. Sonra.
Işte17 yasima kadar boyle geçti hayat. Ölüm herzaman ensemdeydi. Ve ben doğumgünlerimi ne kutlardım ne de severdim.
Her doğum günümün olduğu gün bir yaşıma daha girdiğim icin buruk bir hüzün olurdu aslında. Ailemin yanına gitmek cazipti. Bilmiyorum. Bilmemezlikler içinde yüzüyordum.
17 yaşıma gelene kadar hayat böyleydi ve son zamanlardada amcamın bana olan davranışlarının değiştiğini görebiliyorum. Umarim aklımdakı şeyler değildir. Tek ailem amcam ama ona karşı hep soğuk olmuşumdur.
Zaten bir yıldır eve hep alkol getirmeye ve içmeye başlamıştı. Ve davranışları bana karşı değiştiğini görebiliyorum. Asılıyor gibi. Umarım bu bir yanılgıdır.
Bende denizin bir noktasına odaklanmış bunlari düşünüyordum kafam çok karışık olduğundan elimin sizisini unuttum bile.
Kocaman bir boşluk tek hissettiğim şey koca bir boşluk. Artık kendimi hissiz hissediyor. Dunyada boşa yaşıyormuşum gibi...
Kafamdaki düşünceleri bir kenara itip eve gitmek için ayaklandım.
Eve doğru yol aldım. Elime baktım. Sadece bir iki çizik vardı. Çokta derin değildi. Umursamayarak yola devam ettim. Kafamı kaldırır kaldırmaz birisiyle çarpıştım. Ve kendimi yerde buldum. Kafamı kaldırdım. Ve karşımda bir çocuk vardı sanırım benimle aynı yaştaydı. Bilmiyorum. Bide nasıl beni yere düşürdü ya. Ayağa kalktım. Ve çocuk bana "Önüne bak be kizim."
Ya hem güçlü hem suçlu. Onu umursamayarak yerden kalktım ve yürümeye devam ettim.
Ve gittim. Yine amcam yoktu. Üstumdekileri çıkarmadan kendimi banyoya attım.
Sıcak suyun altında biraz rahatlamış oldum. Bornozumu giyip. Odama girdim. Ve pijamalarımı giydim. Ağırlaşan gozlerime daha fazla dayanamayıp kendimi gecenin kollarına bıraktım.
❤Oy vermeyi unutmayın..
Sevgilerle. 😘
