Medya~ NF- let me down
Gözlerimi acıyla açtım. Dün ağladığım için kızarmış ve yanıyorlardı. Bunu umursamayıp banyoya doğru yürüdüm.
Aynadaki yansımama baktım. Bir çift kızarmış göz, savaştan yeni çıkmış gibi olan dağınık saçlarım. Kesinlikle içler acısı. Aynadaki yansımama bakmayı kesip.
Elimin sızlayan tarafına baktım. Doğru ya dün cam çizmişti. Artık sargısını çıkarma vakti geldi.
Sargısını çıkartıp şöyle bir göz attım. Yara derin ve uzundu ve ayrıca oluşturduğu görüntü pekte iyi değildi.
Telefonumdaki saate baktım okula geç kalıyordum, kısa bir duş aldım ve hemen üstümü giyinip okula hazırlandım. Saçlarımı tarayıp açık bıraktım. Böyle daha özgürlerdi.
Aşağı indiğimde koltukta yatan amcamı görünce biraz şaşırdım.
Sonra hemen ayakkabımı giyip evden çıktım. Biraz hızlı gitmeliyim. Çünkü geç kalmıştım. Ve öğretmendende azar işiticek halde değildim.
Okulun kapısına varmıştım sonunda.
Hızlı adımlarla sınıfa doğru yürüdüm.
Malesef geç kalmıştım.
Öğretmenden özür dileyip tam sıramın olduğu yere doğru giderken bedenim yerle buluştu. Ve sınıftaki herkes bu halime gülüp kahkaha atıyorlardı. Üstümü silkeleyip arkamı döndüm. Beni düşürene baktım.
Aslında pekte şaşırmadım. Okulda hep benimle dalga geçen kız Su.
Ona bakmayı kesip sırama doğru yürüdüm. Sınıfta hala ufak çaplı gülüşmeler hala vardı. Su bana dönüp,
"Pardon canım, yanlışlıkla oldu ayağım yaptı, dedi."
Ona iğrenircesine baktım. Öğretmen sınıftakileri susturup dersi anlatmaya başladı.
İste bu yüzden okuldan ve insanlardan nefret ediyorum. Okulda hep dalga konusu oluyordum. Beni küçük düşürürler. Bunlara göz yumuyorum.
Çünkü eğer bir sorun çıkarsam müdür velimi çağırırdı ve benimde doğru dürüst velim bile yoktu. Aslında pekte umursamıyordum onları.
Ailemin ölümünden sonra insanlar bana çok samiyetsiz geldi. Hepsinden nefret ediyorum. Duyguları sömürülmüş gibi.
Gerçekten iyi insanlar varmıdır bu kirlenmiş dünyada. Kirlenmiş dünya diyorum çünkü, bunun sebebi insanların zihinlerinin ve duygularının kirlenmiş olması. Zaten öleceğim. Şuan ölümü bekliyorum. Ama ölmeden istediğim şey sadece sevgi. Kendimi buna muhtaç gibi hissediyorum.
1 yıl sadece 1 yıl.
1 yıl sonra ölücem 18 yaşımda. Korkuyormuyum. Hiçte bile çünkü, ailemin yanına gidicem ama hala bir yanım bir şeye muhtaç gibi hissediyor. İnanın bunu hiç bilmiyorum.
Zilin sesi kulaklarımı doldurduğunda. Zihnimdekileri bir kenara itip, ayaklanıp dışarı çıktım. Kantine gittim. Kahve aldım.
Ve Su'yun bana alayla baktığını gördüm. Şuan onu çekecek halde değildim. Onu umursamayıp kahvemi alıp herzamanki yerim olan arka bahçeye geçtim.
Kulaklığımı telefonuma takıp. Son zamanlarda dinlediğim, şarki olan NF- Let Me Down u dinledim.
Ruhum müzik ile doyarken gözlerime kapatıp şarkıyı dinlemeye başladım. Yanımda bir hareketlilik vardı. Gözlerimi açıp sol tarafima baktım.
Yanıma oturan Emre'den başkası değildi. Ona bakınca bana sırıttığını gördüm.
"Noldu komik olan ne" dedim. Yine sırıtarak.
"Uzaktayken komiktin yanına gelince daha komikmissin." Dedi.
