het begon met vier kaartjes voor DYTG

2.5

Madelief P.O.V

ik logeer nu tijdelijk bij  Pascal tot dat ik een eigen appartement of iets heb. we kregen net te horen dat Duncan en dat wicht naar Nederland komen. vanavond zijn ze er al. hij weet nog steeds niet dat  ik al uit coma bent. dat boeit me echt niks. ik hoef hem echt niet te zien. "Madelief kom op je moet mee Duncan ophalen." zegt Pascal. "nee, ik hoef hem niet te zien." zeg ik. "je wilt hem wel zien hé maar je wilt gewoon niet dat hij zonder jou zeg maar is." zegt pascal. "als je het zo goed weet laat me dan hier." zeg ik boos. hij pakt mijn arm vast en trekt me mee de auto in. we rijden naar het vliegveld. al snel zie ik Duncan verschijnen. hij loopt hand in hand met een meisje dat ik nog nooit heb gezien. ik voel de tranen al in mijn ogen komen snel veeg ik ze weg en zet een nep lach op. het is makkelijker om nep te lachen soms dan uitgelegen waarom je niet blij bent. "Madelief?" vraagt Duncan als hij me ziet. "ja ik ben net een week uit coma." zeg ik. hij knuffelt me. "ik dacht echt dat je nooit meer wakker zou worden." zegt hij. "lekker positief." zeg ik. "hoi mijn naam is Sem." zegt het meisje. "hoi." zeg ik. Duncan stelt ons dan aan elkaar voor. ik sla hem in het gezicht en ren dan weg. ik ga ergens op een bankje zitten. Pascal komt naast me zitten. ik ga tegen hem aan leunen. "waarom?" vraag ik. "beteken ik niks  voor hem dat hij gewoon met een ander gaat?" vraag ik. "hij geeft echt wel om je. het eerste jaar was hij elke dag in het ziekenhuis." verteld Pascal. "kunnen we naar huis?" vraag ik dan. "eerst wel tegen iedereen zeggen dat we gaan." zegt hij. ik knik. we vertellen iedereen dat we gaan en stappen dan in de auto. als we aan komen loop ik rechtstreeks mijn bed in en begin te huilen. het is zo niet eerlijk. eerst krijg ik een kogel in mijn onderbuik. dat kom ik voor acht jaar in coma, en er boven  op gaat nog dat mijn vriendje nu een ander heeft. pascal is boodschappen doen dus ik ben alleen thuis. ik loop naar de keuken en pak een mes. als ik in de badkamer kom  zucht ik. rustig zet ik een streep in mijn arm. het doet pijn maar voelt bevrijdend. ik zet nog een streep. het is diep genoeg om littekens te veroorzaken maar niet zo diep dat het gaat bloeden. nog streept vormt zich achter het mes aan op mijn arm. ik zucht weer eens. mijn hele leven dacht ik dat mij dit nooit zou overkomen. dit gevoel. deze pijn. het mes. maar nu toch. tranen stromen weer over mijn wangen. ik kan dit niet  langer. ik snij nu pas maar het voelt als eeuwen. ik kan het gewoon niet meer.