het begon met vier kaartjes voor DYTG

2.4

Duncan P.O.V

ik word wakker in een bed. dus niet waar ik in slaap ben gevallen of was het een droom en leeft Madelief nog. er komt een meisje binnen lopen  die ik nog nooit heb gezien. het was dus geen droom. "wat doe ik hier?" vraag ik. "ik zag je slapen op een bankje in het prk ik vond het nogal  zielig dus ja." zegt ze. zeis wel een beetje zoals Madelief. nee! Duncan koppie er  bij, je kan niet opeens een ander meisje leuk vinden als je vriendin in coma ligt. "bedankt denk ik dan." zeg ik. "waarom lag je daar?" vraagt ze. ik slik. "je hebt vast wel gehoord van de aanslag." ze knikt. "we waren zeg maar daar. ik en mijn  vrienden gegijzeld in een Starbucks maar mijn vriendin en haar vriendin werden mee genomen. ze heeft een schot i haar onderbuik gekregen  en ligt nu in het ziekenhuis." vertel ik. "dat is zo zielig." zegt ze. ik knik met een zwak glimlachje.

8 jaar later.  

Madelief P.O.V

ik word wakker in een witte kamer. een ziekhuis kamer zelfs. er komt een zuster binnen lopen. "mag ik u vragen waarom ik hier lig?"  ze antwoord niet maar loopt meteen weg niet veel later komen er Dokters binnen, ze checken alle apertuur. "wat doe ik hier nou?"  vraag ik. "u hebt in coma gelegen." zegt er eentje. ik zucht even. de dokters zeggen dat ik nog veel moet rusten dus op zijn vroegst overmorgen het ziekenhuis uit mag. dan is het bezoekers uur. er komt een vrouw met kinderen de kamer in lopen ze doet me een beetje denken aan Tessa maar die heeft echt geen kinderen. "hallo mevrouw." zeg ik haar. "herken je me niet meer?" vraagt ze. "waar zou ik u van moeten herkennen?" vraag ik op mijn beurt. "acht jaar geleden was ik je beste vriendin." zegt ze. "ja ik weet nog steeds niet wie je bent." zeg ik. de kinderen komen naar me toe gelopen. "tante Madelief." zegt de oudste. "ik ben het Tessa." zegt ze dan. "wacht acht jaar geleden heb ik acht jaar in coma gelegen?" vraag ik verbaasd. ze knikt. "hoe oud zijn ze?" vraag ik. "zeven en zes." zegt ze. "je was zeventien op je eerste kind?!" ze knikt ongemakkelijk. "jezus en ik ben dus al vijfentwintig."  zeg ik. "hebben ze verteld dat ik wakker ben dat je kwam?" vraag ik. ze schud haar hoofd. "ik kom elke week. ik denk dus ook niet dat de rest vrijwillig komt." zegt ze. "bel." zeg ik. ze knikt en belt. niet veel later staat mijn kamer  vol. ik zie iedereen  behalve. "waar is Duncan?" vraag ik. iedereen kijkt moeilijk. "hij woont nu in America met zijn nieuwe vriendin." zegt Sarah dan snel. tranen stromen over mijn wangen. "hij is dus gelukkig met een ander." zeg ik tegen mezelf. de oudste van Tessa komt bij me op bed zitten. "waarom moet je huilen?" vraagt hij. ik aai over zijn hoofdje. ik haal mijn schouders op. " ik weet het niet meer. ik mis acht jaar. acht jaar van mijn leven. het is gewoon zwaar." zeg ik hem. "wow dat is langer dan ik oud ben want ik ben wel zo veel jaar oud." zegt hij en steekt zeven vingers in de lucht. "wow je bent echt al een grote jongen." zeg ik.  hij kijkt me blij aan waar door er tussen de tranen door een glimlach komt op mijn gezicht. ik kijk Pascal aan. "nog steeds alleen?" vraag ik. "ja." zegt hij met een lach. "je vind echt wel iemand." zeg ik hem. na  een tijdje gaat iedereen weg. maar pascal is zijn tas vergeten dus komt weer terug. "pascal." zeg ik. "ja?" zegt hij vragend. "hoe is die nieuwe van Duncan?" vraag ik. "ze is een beetje zoals jij bent." zegt hij. "iedereen ziet gewoon een slechte kopie van jou maar Duncan helaas niet." zegt Pascal. "hoe zo slecht?" vraag ik. "ze gaat elke avond naar de club en elke avond beland ze bij een ander in bed terwijl ze met Duncan samen woont."  verteld hij. "dat is best wel erg." zeg ik. hij knikt. dan moet hij echt gaan. ik sluit mijn ogen . ik zie alles voorbij vliegen. van de kleinste mier die ik ooit heb gevangen tot aan het ongeluk. Duncan was voor alles heel belangrijk in mijn leven en nu is hij weg.