Geklater van hoeven door het duistere wolkendek
Dikke stralen zilver gesmeden door de goden
Schepen vergaan, honderden doden
Nog enkel herkenbaar aan zijn moedervlek
Het paard des storms wordt nimmer bewogen
Niet door flitsen, niet door plicht
Tot daar in de verte, een bliksemschicht
ZIjn hoofd belicht, in droefnis gebogen
Het zeil en ik verscheurd
Mijn stem kraakt stil, gebroken
De weg naar mijn hart ligt open
Tot in de eeuwigheid wordt het betreurd
Dat door worden uitgesproken
Mijn liefde is verzopen
JE LEEST
Zuidzee
Poetry10 aangrijpende sonneten rond verdriet van een schipper die zijn zoon verloor op zee.
