Parted Sister

5. Get ready, here we come!

´Spannend he?’ Vraagt Raph aan Mickey. Mickey knikt zonder hem aan te kijken. Ze heeft het namelijk te druk met het inspecteren van de grote vlieghal. Ze kijkt haar ogen uit. Nog nooit heeft ze gevlogen. Haar mond valt open als ze een vliegtuig ziet landen. ‘Raph Raph!’ Roept ze opgewonden. ‘Raph?’ Vraagt ze aarzelend als ze geen antwoord krijgt. Ze kijkt om zich heen. Geen Raph. ‘Raph?’ Roept Mickey nog een keer hopeloos. Waar is hij? Een beetje beteuterd kijkt ze naar haar trolli. Grappige naam voor dat ding. Een trolli. Maar niet echt toepasselijk. Gelijk is ze het probleem met de verdwenen Raph vergeten en speurt ze de vertrek hal af naar een kapper. Haar ogen blijven hangen op een kleine kapperszaak genaamd: For Travelling Stylisch. Wat een naam, maar het is een kapperswinkel. Ze grijpt haar trolli en loopt er naar toe. De wieltjes rollen achter haar aan en maken een verschrikkelijk geluid. Ze probeert het te negeren, maar verliest uit eindelijk toch haar zelf beheersing. Midden in een stroom mensen blijft ze staan en trapt tegen haar koffer.  Een man kijkt haar vreemd aan, net zoals die vrouw daar in dat zomerjurkje en dat kleine meisje met haar duim in haar mond. Mickey steekt haar tong naar het meisje uit en sjokt dan verder naar de kappersshop.

‘Klingeling.’ De kapperszaak heeft zo’n vervelend belletje als er iemand binnen komt. ‘Ah, mademoiselle, kom erien, om erien.’ De kapper was zo te horen een fransman. ‘Waarmee kan iek u helpen.’ Vraagt hij haar terwijl hij aan de krul van zijn snor frummelt. ‘Ik wil graag een kapsel voor mijn trollie.’ De franse kapper kijkt haar verbaasd aan, haalt dan zijn schouders op en gaat aan de slag. Hij lijkt wel een beetje op een stokbrood, valt Mickey op als ze toe kijkt terwijl haar koffer onder handen wordt genomen. Hij is net zo bleek en gelig en als hij lacht dan zie je zijn gele tanden. Zijn adem ruikt ook naar knoflook. Dus dat klopt ook. En zijn tong lijkt wel een beetje op een salami worstje.

‘Mademoiselle! Mademoiselle!’ Mickey schrikt op uit haar gedachten en kijkt de franse stokbrood kapper blozend aan. ‘Uw Koffèr ies klaar. Fini, Wat viend u ervan?’ Mickey kijkt naar haar koffer en haar mond valt bijna open. Haar koffer heeft nu ogen en een rechtopstaand pluishaar. Spontaan springt ze uit haar stoel en omhelst ze de franse stokbrood mafkees. ‘Dank ie wel, monsieur.’ Probeert ze het accent na te doen. Ze bukt om haar portemonnee te pakken maar de mafketel houd haar tegen. ‘C’est pour gratuit.’ Zegt hij. Hij denkt vast dat ze zelf ook Frans is. Dan is haar franse accent perfettement ofzoiets. ‘Oui, oui, merci merci.’ Zegt ze en ze omhelst de stokbroderige mafketel nog een keer. Ze neemt haar koffer, zegt nog een keer merci en loopt dan, met het irritante klingelingeling geluid de kapperszaak uit.  

In de vertrekhal wordt ze mee gevoerd met de mensenstroom. Haar trollie, die nu echt een trollie is, rolt achter haar aan. Met de piepende wieltjes. Opnieuw trapt Mickey ertegen aan. Haar koffer valt open en al haar spullen liggen op de grond, inclusief het haar van de trollie. Beteuterd kijkt ze naar haar koffer. Ofja wat er van over is. Nu is ze niet alleen Raph kwijt maar zitten ook al haar kleren onder het haar. Zuchtend knielt ze neer en begint met een pruillipje haar spullen weer in haar koffer te doen. ‘Heb je hulp nodig?’ Ze kijkt voor de derde keer op. Dit keer kijkt een jongen met rood stro haar, haar vriendelijk aan. Ze schud haar hoofd. ‘Nee bedankt wel lief van je.’ De jongen begrijpt, in tegenstelling tot de andere twee, een gespierde grote jongen met donker haar en een kleine dikke jongen met een afro kapsel, de afwijzing meteen. Hij haalt zijn schouders op en loopt weg.

Nadat ze al haar spullen weer in heeft geruimd en nog 2 jongens heeft afgewezen, staat ze eindelijk op. Ze klopt het stof van haar makkelijk zittende joggingbroek. ‘Raph?’ Roept ze nog een keer. Maar Raph is echt weg. Dan zit er dus maar een ding op.

Mickey loopt naar de informatie service. ‘Uhm, ik ben mijn vriend kwijt.’ Zegt ze tegen de donkere vrouw die achter de balie zit. De vrouw kijkt haar aan met een blik vol medelijden.  En Mickey wil nog verder in de grond zakken van schaamte. ‘Hoe heet je, liefje?’ Met een licht roze blos op haar gezicht geeft ze de vrouw de informatie die ze nodig heeft. ‘Kom maar even hier staan, liefje. ‘ De vrouw gebaard met haar hand richting een deur. Aarzelend loopt Mickey er naar toe en loopt het kamertje van de service desk binnen. Ze komt terecht in de papierhemel. Overal ligt papier. ‘Mevrouw?’ Roept ze, maar ze krijgt geen antwoord. Dan hoort ze: ‘Wil de partner van Mickey Johnson zich melden bij de service bar. Wil Raphaël Newton, de partner van Mickey Johnson zich melden bij de Service Desk!’ De lichte blos wordt donker rood. De vrouw van de balie steekt haar hoofd om een stapel papieren. ‘Liefje, ik heb het omgeroepen. Het is nu een kwestie van wachten.’ ‘Dat waren toch niet de speakers die door het hele vliegveld hangen?’ De vrouw knikt. ‘Hmmm, dat klopt, Honey.’

Dan wordt er op de deur geklopt. ‘Hallo? Mijn naam is Raphael Newton.’ ‘Ah kijk daar is je vriendje.’ De vrouw baant zich een weg door alle papieren en opent de deur. ‘Waar is Mickey?’ Vraagt Raph. Met een rood hoofd loopt Mickey het kamertje uit, haar koffer achter zich aan sjouwend. ‘Bedankt voor de hulp, mevrouw.’ Zegt Raph. De vrouw knikt hem toe en adviseert hem dan achter Mickey aan te gaan. Raph bedankt haar nog een keer en rent dan achter Mickey aan.

‘Je partner?’ Zegt hij met een grote grijns als hij haar eindelijk heeft ingehaald. Mickey wordt vuurrood. ‘Geen woord.’ Sist ze. Raph glimlacht naar haar, slaat zijn arm om haar schouders en schreeuwt:

‘New Orleans, Get Ready. HERE WE COME.’