Nachtegaal

17

Je bent het echt.

Mijn gebroken hart maakt een sprongetje.

En ik sluit mijn ogen om zeker te zijn.

"Mo!"

Ogen gaan weer open.

De mensen zijn verdwenen.

Alleen jij staat daar nog.

Verslagen.

Zwarte haren,

In een wilde weg op je smalle hoofd.

Twee fiere blauwe ogen kijken me aan onder mooi gevormde wenkbrauwen.

"Mo."

Mijn lippen vormen een waterige glimlach.

Dan kijk je weg.

Je wat grote, kromme neus,

Afgetekend tegen de nachtelijke hemel.

Slanke vingers strekken zich uit.

Armen gespreid als een vogel.

Mijn bange ogen zien je staan,

Boven aan een klif.