Nachtegaal

19

"Lieve Mo,"

Ik slik, als de eerste traan over mijn wang rolt.

Hij zoekt zijn weg maar beneden.

Verdwaald in mijn woorden,

Begin ik opnieuw.

"Lieve Mo,

Het spijt me, dat ik nooit eerder heb beseft dat mensen fouten mogen maken. Dat ik zonder jou nu nergens zou zijn. Het spijt me zo erg. "

Ik huil,

Onbeschaamd.

Snot druipt uit mijn neus.

Maar het maakt niet meer uit.

Ik ben lelijk.

Een puinhoop.

Maar ik gun mezelf niet meer dan dat.

"Het spijt me. Maar ik ben te laat. Je bent dood. En ik dacht, ik dacht dat ik ooit ongelukkig was."

Een spottende glimlach.

"Dankjewel, Mo, dat ik een deel van je leven heb mogen zijn. Ik weet dat ik minder verdien. Maar ik beloof dat het niet voor niets zal zijn. Ik beloof dat ik zal leren van mijn fouten. Ik beloof je niet te vergeten. Ik beloof. "

Ik haal diep adem en vervolg.

"Dankjewel, Mo, dat je me wakker hebt gemaakt uit een domme fantasie. Ik zal nooit meer in slaap vallen. Ik beloof het. Want,"

Mijn vingers verkreukelen het papier.

"Ik hou van je, Mo. Ik hou van je vanaf de eerste keer dat ik je zag. Als je me kan horen. Onthou dan vooral dat. Ik hou van je!"

Woorden zoeken hun weg tussen mijn gesnik door.

"Dus lieve Mo. Nu mag je slapen.

Ik geef je een laatste kus op je voorhoofd,"

Ik pers mijn lippen op elkaar.

"En een aai over je haar.

Slaap lekker Mo,
Rust zacht.

Ik zal elke avond voor je zingen.

Liefs,

Van je nachtegaal."