Yolun Sonu Aşk!

33. BÖLÜM

Keyifli okumalar ❤

Benim için unutulmaz ve mükemmel geçen bir gece sonrası eve geldiğim de mutluluktan sabahı zor etmiştim.. Bu mutlu haberi bir an önce herkese verip benimle birlikte mutlu olmalarını istiyordum.

Mutluluk paylaştıkça güzeldi..

Diğer sabahların aksine bu sabah büyük bir mutluluk ve huzurla yatağımdan kalktım. Gece boyunca mutluluktan baka baka her zerresini ezberlediğim yüzüğüme baktım.. Bu yüzük bizim aile olmamız ve yeni bir yuva kurmamız  için ilk adımdı..

Dilimden düşmeyen şarkılarla hoplaya zıplaya bu mutlu haberi Elif'e vermek için aşağıya indiğim de Elif oturma odasında hafta sonu magazinlerini izliyordu..

Dikkatimi çeken olayla bakışlarım televizyona yöneldi.. Dün akşam davetten apar topar çıkarken Baranla olan görüntümüz vardı.

"Elif sesini biraz daha açar mısın?"

'Dün gece Kemal Soykıran, torunu için verdiği davette Hazal Soykıran sevgilisi Baran Haznedaroğlu ile aceleyle daveti terk etti.. Bunun sebebi ne olabilir? Yoksa davette bir takım olaylar mı yaşandı?'

Mutlu bir sabah böylece son bulmuştu.. Gecenin sonundaki mutluluktan davetten aceleyle çıkmış olduğumuzu düşünmek aklıma bile gelmemişti.

Dedemin hala olup bitenden haberi yoktu. Kim bilir şuan ne kadar sinirlidir.

Ona haber vermeden çıkmış olmam magazine malzemede vermiş olduğumu gösteriyordu..

Dedem bana dikkat et derken ilk günden çuvallamıştım. Burada dikilmek yerine Dedemin yanına gidip bir açıklama yapmalıyım..

.....

Bahçeden içeriye girdiğim de buraya gelirken yanımda olan cesaretim bir an da uçup gitmişti..

Derin bir nefes alarak evin kapısını çaldım. Kapı kısa bir süre sonra açıldığında gergin gülümsemeyle içeriye girdim..

Evde çalışan kızın yönlendirmesiyle salona geçtim.. Dedem koca masa da tek başına kahvaltı yapıyordu..

"Dede.."

Başını kaldırdığında yüzü ifadesizdi. Sandığımdan daha çok kızmış olmalıydı.
Dedem anladığım ve tecrübe edindiğim kadarıyla despot ve otoriter bir adamdı. Bu nedenle ondan çekiniyordum..

Yavaş adımlarla yanına ilerlediğim de masaya oturmam için işaret etti.. Sesimi çıkarmadan dediklerini yaptığım da benim için servis açıldı..

Gergin ve sessiz geçen bir kahvaltı sonrası dedemle kahve içmek için koltuklara oturduk..

"Dede, dün için özür dilerim.."

"Açıklamanı dinlemek istiyorum.."

Dedemin düz sesiyle terleyen ellerimi dizlerime sürttüm..

"Davette Levent Karahan diye biriyle tanıştım. Bana sarkıntılık edince Baran'la aralarında ufak bir tartışma çıktı.."

Ne ufak ama! Neredeyse adamı öldürüyordu!

"Aralarında kavga çıkmasın diye Baran'la hava almak için dışarıya çıktık ve o sırada gazetecilere yakalandık. O an ki kargaşa da sana haber vermek aklıma gelmedi Dede.. Özür dilerim.."

"Levent Karahan dedin değil mi?"

"Evet.."

"Tamam kızım.. Bak Hazal, dünden sonra artık senin kim olduğunu herkes biliyor. Bu senin tehlikelere açık olduğunu gösterir. Dün bir tanesiyle karşılaşmışsın bile.. Sana senin istediğin zamanı vermek isterim ama bunu yaparsam seni tehlikeye atmış olurum. Dün ki gibi her zaman yanında Baran ya da ben olmayabilirim. Bu eve taşınıp yanımda güvende olmanı istiyorum.. "