Yolun Sonu Aşk!

52. BÖLÜM

Keyifli okumalar ❤

Bazı duygular vardır aşkla bağdaştırabileceğimiz.. Aşkın olmazsa olmaz hislerindendir..

Özlem mesele..?

Duyduğumuz özlem neye? Sevdiğimiz kişinin ruhuna mı? Dış görünümüne mi? Sesine mi? Gülüşüne mi? Yani onu o yapan şeylere mi özlem duyarız yoksa hayatımızdaki boşluğuna mı? Kalbini mi özleriz yoksa konuşmayı mı?

Ben Baran'ın her şeyine özlem duyuyorum.. Onsuzluğun ne kadar zor olduğunu ben iliklerime kadar hissettim. Onsuz olmak nefessiz kalmakla eş değerdi. Ben onu tekrar bulduğum da sanki yeniden doğmuş gibi hissettim. Aşkın ne olduğunu onunla bir kere daha anladım.

Bütün bu acı günler geri de kaldı. Şuan hayatımın büyük bir yerini kaplayan, aşık olduğum adamla birlikteyim.

Benim özlemim; Gamzelerini ortaya seren gülüşünde, hayat bulduğum odunsu kokusunda, kahve çekirdeklerini andıran  koyu kahve gözlerinde, şefkat kokan sesinde ve hiç bir şeye değişmeyeceğim sıcacık aşkla dolu kalbinde.. Bunların hepsi bir nefes kadar yakınım da olan Baran da..

Öylesine güzel uyuyordu ki onu uyandırmaya kıyamıyordum. Duvardaki saate gözüm iliştiğin de biraz daha böyle kalırsak geç kalacaktık..

Az önce Ayça arayarak bizi kahvaltıya çağırmıştı. Teyzem itiraz hakkı bile tanımamıştı. Gerçi itiraz etmek gibi harekette bulunmayacaktım. En çok ailemi özlemiştim.

Bu dünyadaki tek ve gerçek ailemi..

Bugün Ankara'ya döneceğim için Teyzemlerle daha çok vakit geçirmek istiyorum. Ankara'ya tekrar döneceğimi henüz Baran'a söylememiştim. Açıkçası vereceği tepkiden korkuyorum.

Baran kendince haklı olsa da ben de haklıydım. Ama onu kırmak da istemiyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum.. Derin bir nefes aldığım da Baran'ın kirpiklerinin kıpırdadığını gördüm. Sanırım uyanıyordu..

"Günaydın.." yavaşça gözlerini araladığın da elini kaldırıp yanağımı okşadı..

"Günaydın, yaşam sebebim.."

Güzel iltifatı sayesinde utanarak yanağına öpücük kondurdum..

"Hadi kalkalım, yoksa geç kalacağız.."

"Nereye?"

"Teyzem kahvaltıya çağırdı.."

Baran yataktan doğrulup başını olumlu anlamda salladı. Yataktan çıkarak banyoya doğru ilerlemeye başladı..

"Teyzemlere gitmeden önce Koray'a uğrar mıyız? Üzerimi değiştirmem gerekiyor.."

Baran'ın adımları durduğun da gerilen sırtından sinirlendiğini anladım. Dilimi ısırdığım da cevap vermeden banyoya girdi..

Yataktan çıkıp ilk olarak yatağı düzelttim. Kıyafetlerimi elime aldığım da Baran banyodan çıkmıştı. Kıyafet dolabına doğru ilerlediğim de hızlıca banyoya ilerledim.

Banyodaki işlerimi halledip üzerimi değiştirdiğim de parmaklarımı tarak gibi kullanarak kısa saçlarımı düzelttim.

Banyodan çıktığım da Baran üzerini giyinmiş beni bekliyordu.. Aynı sessizliği koruyarak odadan çıktık.

Aşağıya indiğimiz de deri ceketimi ve toplumu giyip Baran'a döndüm. Ayakkabısının bağcığını bağlayıp doğrulduğun da elini omzuma atarak beni kendine çekti. Başıma kondurduğu öpücük ile evden çıktık..

....

Yol boyunca sessizliğini koruyan Baran beni şaşırtarak Koray'ın evinde durmuştu. Bana tek söylediği şey ise Koray'ın evinde kalma olmuştu.