SONSUZ SMYRNA - HİLEON

b.8

  Yazardan

Leon almış olduğu kararla birlikte hormonlar ve zihin adlı kitabina ara verdi ve plaja inmek icin hazirlanmıştı o her zaman planlı olmayi sevmiş ve bunun sonucunu da hep almıştı ona gore omuzlarinda bu kadar yük taşıyan insan denen varlık bu akışta yok olmamalı kendi yolunu çizimeliydi çünki bu hep böyleydi cizilmemiş bir yol yoksa yaşanacak bir hayatta yoktu bilmiyorum bazen çok idealist yetiştirildiğini fark ediyordu ancak rahatsız yada mutsuz degildi belki ellili yaşlarının sonunda eski ama heybetinden hiçbirşey kaybetmemiş bu köşkte kendini torunlarıyla birlikte hayatın akışına bırakabilirdi gönül rahatlığı ile

Yollar düz su gibi akıp gidiyor ağâçların kahverengi gövdelerinin üzerinde dallarda konumlanmış yeşil yapraklar bir yüce kişi edası ile leonun geçtiği ve gececeği yollarda onu izliyordu leon ise sadece yola odaklanmış yorgunluğunun son demlerini uzerinden atacak olmanın sevincini yaşıyordu

Genç adam sahi ya ne zaman gelmişti en son bir plaja hatırlamak istemedi arabanin kapağını kapadı kilitledi etrafa bakinırken ...

Hilal ise atalantaya yardimci olacakti ama oda şaşkındı niye bu kadar boştu plaj anlam verememişti daha demin tabiri caiz ise ortalık insan kaynıyordu sanki biri gelmişte aniden istenmeyen fazlalıkları almış gibiydi

Atalantanında şaşkınlığı üzerinde idi hilal cafenin tabaklarını eline almiş üst taraftaki dolaba yerleştirecekti ki atalanta ona engel oldu hilali ise dışarı plajda bir şezlonga otutmuştu yeni gelmiş birini çalıştırtamazdı cafeye geri dönen atalantadan sonra hilal gözlerini masmavi olan bu denize dikmişti
Gözlerini kapadı genç kız ayağındaki plastik terlikleride çıkardı derin bir nefes aldı ve en sevdiği fransızca şarkılardan biri olan caresse sur lacéon u mırıldanmaya başladı

(Arkadaşlar benimde özellikle sevdiğim fransızca şarkılardan biridir les choristes söylüyor )

Genç adam ileride pembe bir cafe olduğunu farketti o cafeye adımlarken duyduğu mırıldanmayla denize doğru çekildi birden bedeni

Altın  pamuk bir insana nasil verilebilir nasil bütün güzellikler tek bir canlının bütün zerresine aşılanabilirdi

Kızın söylediği şeyle gülümsedi les choristes söylüyordu gözleri kapalı olmasina ragmen bir hazine barındırıyordu o gözler hissediyordu leon belkide ilk defa hissediyordu oda ses çıkarmadan genç kızın tam karşısına oturdu  bu ilahi ve ince kudretlerin sarıldiğı melodiyi aklına kazıyordu hilal ise gözlerini yavaş yavaş açıyordu birden ayaklandı tanımadıği bir genci dibinde gördüğü için

Leon da bir hanımı böyle ürküttüğü için utanıyodu hilal tam gidecektiki tanımadığı gencin konuşmasıyla durdu

"Afedersiniz küçük hanim b-ben sadece söylediğiniz şarkı beni küçüklüğüme götürdü dinlemek istedim afedersiniz "
Genç adam bu peri kızının çekindiğini biliyordu teskin edercesine gülümsedi

" ben leon leon papadapulous "
Demiş ve elini uzatmıştı kıza hilal ise bir kendisine uzatılan ele bir de önündeki elin sahibi gence bakıyordu içini bir sıcaklığın işlediğini düşündü

"Hilal bende hilal daner " diyerek uzatilan eli sıkmıştı

Genç kız daha fazla nedensizce durmak istemedi ve cafeye doğru yol aldı

" peki hilal küçük seni burada bulabilirmiyim " diye seslenmişti leon içindeki garip umutla
Hilal arkasını dönmeden kafasını yan çevirerek

" bilmem bulabilirmisin papadapulous " diyerek ilerlemişti
Leon ise genç kızın ardından plaj boyunca yürümeye başladı

Akşam hafiften bastırıyordu genç adam uzandığı yerden kalktı ve arabasına binerek evine yol aldı iki gençte birbirleri ile tanıştıkları anı düşünüyor ve güzel bir uyku için kendilerini hazırlıyordu

Leon odasının camindan yukarı gökyüzüne baktı ve fısıldadı ; yeniden karşılaşıcağız güzel hilal ışıgınla aydınlanacağim
Demişti belki habersizdi  bir gün bir dağın tepesinde yapacak olduğu evlilik teklifinden ama onlar için güzel günlerde yasayacak anılar işte şimdi başlıyordu

Buda les choristes in vois sur ton chemin adlı eseri

Arkadaşlar aklınızda ne varsa sorabilir neler hissediyorsanız bu bölümle ilgili dile getirin lütfen bende merak ediyorum çünki 🤗🤗🤗🤗🤗 saglıcakla kalan

İYİ AKŞAMLAR

🖑🖐🖑🖐🖑🖐