Vampire Alone (Ft. Exo + Kpop)

Chapter 11.

Jessica pov.

~~

IK GA DOOD IK GA DOOD IK GA DOOD...

Dat bleef heel de tijd in me hoofd rond spoken. Niemand die mij hier gaat vinden. Ik wil nog niet dood!! Ik ben nog maar 17..

Ik was heel bang maar tegelijk ook woedend. Waarom bedriegd iedereen mij hier? Waar is Jake??

De ruimte waar ik nu was, was gigantisch. Ik voelde me heel naar om hier te zijn. Allemaal dode mensen om me heen en mensen stukken en delen. Ik voelde me verschrikkelijk en ik had een heel slecht gevoel over iets. Maar ik had geen idee wat.

Ik liep een beetje door de ruimte. Aan het einde van de ruimte zag ik weer een hele grote deur. Ik liep er langzaam heen.

Ik rukte eraan, maar hij bewoog niet. Ik probeerde het nog een keer, maar dit keer met al me kracht. Hij bewoog! Ik gaf er nog een ruk aan, en hij schoot met veel gekraak open.

De deur leed naar een trap dat omhoog ging. Het was niet donker. Waar kwam het licht vandaan? Ik keek wat meer naar binnen. Het leek wel op zonlicht.

Zonder de twijfelen liep ik zo zachtjes als ik kon de stenen trappen op. Toen ik was hoger was rook ik weer frisse lucht en ik had gelijk! Het was zonlicht!!

Ik versnelde mijn pas. Ik moest hier weg zien te komen. Ookal als ze me zouden pakken, zou ik dood gaan. Wat zou het eigenlijk uitmaken? Ze zouden me alsnog morgen doodmaken.

Ik moest deze kans grijpen! Eindelijk kwam ik een beetje boven de grond uit. Ik was aan de achterkant van het kasteel.

"KUT!" Schold ik zachtjes (maar hard in me hoofd) in mezelf. Er was een tralies met een heleboel sloten. Ik had het natuurlijk ook weer veelste makkelijk verwacht..

Ik voelde aan de grond. Het was alleen maar zand met gras. Ik kreeg een idee!

Ik stroopte mijn mouwen op en ik knielde voor het hek. Ik begon te graven net zoals ze deden in Jurassic Park.

Na een momente glipte ik er met mijn buik op de grond onderdoor. Het was gelukt!

Zonder er nog bij na te denken sprintte ik er op mijn aller snelste vandoor. Ik moest hier weg! Gelukkig heb ik een hele goede conditie.

Na een hele tijd hebben gerend, begon het bos wat meer open te worden. Er begonnen ook steeds meer vogels te fluiten. Ik stopte even met rennen om op adem te komen. Ik liep verder. Ik keek voor de zekerheid wel steeds achterom. Want ik had nog steeds best een bang gevoel.

Nu begon het bos wel wat bekender eruit te zien voor me. Maar alsnog was ik best wel ver van de bewoonde wereld met mensen en niet vampiers.

Nu ik erbij na dacht, hoeveel vampiers zouden er wel niet zijn? Honderd? Duizend? Een miljoen? Iedereen kan een vampier zijn. Baekhyun en Krystal waren het ook. Zonder dat ik er iets van wist.

Ik zag een huisje in de verte. Het was.. Mijn oude huis... Het huis van de vampieren die blijkbaar in 1 of andere kasteel wonen.

Ik stond stil. Ik durfte niet dichterbij te komen. Wat nou als ze daar waren?

Zo zacht als ik kon sloop ik voorbij het huisje. Pas toen ik het huisje ongeveer 100 meter achter me zag, durfte ik weer vrij te ademen en te lopen.

Ik ken de weg niet precies, maar ik weet wel dat ik de goede kant op ga.

Na een goed 2 uur te hebben gelopen, zie ik eindelijk de rand van het bos. Ik rende eruit meteen naar mijn appartement. Ik kreeg een paar rare blikken van sommige mensen, maar al gauw stapte ik naar binnen bij mijn appartement.

Alles was gelukkig nog normaal. Nog...