I Tom serii : Dziedzictwo
~~ Annabelle ~~
Szesnastoletnia Taylor McConnary miała dotychczas wszystko co chciała. Kochający dom, bogatych rodziców, super chłopaka - kapitana piłki nożnej i najlepsze przyjaciółki.
Jeden dzień wystarczył że...
Notka od aut. Ogółem dodałam jeden fragment z książki Zmierzch, ponieważ będzie potrzebny do rozdziału trzeciego. Więc macie dwa opowiadania w jednym za darmo w tym rozdziale. Przepraszam za taki mętlik, lecz był na potrzeby opowiadania. Zapraszam do czytania!
~~ Chciałam już przeklinać, gdy jakaś ręka w bluzie zasłoniła mi usta. Czułam że napastnik jest wyższy ode mnie, więc ugryzłam go a on zawołał.
- Annabelle!
Zesztywniałam słysząc imię, które nawiedzało mnie w snach. Od paru lat widzę kobietę o czarnych włosach, które w słońcu wydają się czerwone. Nosiła zawsze ciemne suknie i peleryny. Wydawała się być dumna i niepokonana.
- W końcu się uspokoiłaś. - odsunął ode mnie rękę a ja mentalnie odwróciłam się i kopnęłam go w jego klejnoty. - Auuć.
Mój napastnik to barczysty, chudy i bursztynowooki blondyn ubrany w...właśnie co to było? Jakieś za duże buty i workowate spodnie. Już nie mówię o tej koszulce,która chyba nie widziała nigdy żelazka.
- Długo cię szukałem. - usiadł po turecku na trawie, gdy jakiś bezdomni wskoczyli do jeziora. Obrzydliwy widok. Jeśli mam oceniać tego chłopaka to nie jest aż taki brzydki. Tylko fryzjer...kosmetyczka i ekspert mody...
- I myślisz że ci uwierzę? Wyglądasz jak z epoki...średniowiecza. - spoglądam na ciebie, jakby był idiotą. Bo tak właśnie się czuję. Jak gadając z idiotą.
- Po prostu lubimy tak chodzić.
- " Lubimy ". - powtórzyłam. - Kto niby?
- Twój lud. No Annabelle, przestań nie pamiętasz kim jesteś? - pokazał na siebie, gdy wstawał. - Kim ja jestem?
Pokręciłam głową nadal myśląc czy by go nie dać do psychiatryka.
- Nie,nie,nie. To nie miało tak być. Ty miałaś wiedzieć jak zakończyć tą wojnę a nie przypominać sobie kim jesteś!! - chodził w kółko.
I to był ten moment, w którym uderzyłam go w głowę gałęzią, którą przed chwilą znalazłam i zwiałam.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Zadzwoniłam do moich przyjaciół i chłopaka, że idę do domu, ponieważ źle się poczułam. Ten chłopak może i był głupi i majaczył, ale część mnie wierzyła w to co on mówił. Zaciekawiłam się czemu. Wzięłam książkę pierwszą z góry i zobaczyłam że jest to Zmierzch, zaczęłam czytać.
" - Nie ma sprawy - rzuciłam swobodnie, chcąc rozładować atmosferę.
Podciągnęłam koszulkę pod brodę. - Zakaz eksponowania szyi. Zachichotał; podziałało.
