İMDAT

1/Deli Hastanesinde Bir Gün

Korktum,hem de çok korktum. Kimsenin beni anlamamasından.

Haklıydım da...

Kimse beni anlamadı. Şimdi de beni bu deli hastanesine yatırdılar. Ne suçum vardı benim. Ben. Ben sadece yaşadıklarımı anlattım. Korkularımı. Acizliğimi.

Şimdi de...

Koca odada tek başımayım. Beni terk ettiler.

Gittiler...

"BEN DELİ DEĞİLİM!!!"

Boş odada sesim yankılanırken,ağlamaya başladım. İstemsizce göz yaşlarım yanaklarımdan boynuma doğru süzülürken düşündüğüm tek bir şey vardı. Ve ben bunu dile getirmekten hiç vazgeçmedim.

"BEN DELİ DEĞİLİM!!!"

Bana neden inanmıyorlar?
Ben onlara sadece ne yaşadığımı anlattım. Ve defalarca dile getirdim.

3 ay önce...

"Tamamdır. Tüm tetkikler sonucu gösteriyor. Melek'te AĞIR ŞİZOFRENİ var. İlaçlarını ihmal etmeden verin. Günlük düzenli kontrol yapın."
"Peki doktor bey"
"Ne söyledi size? Ya da birşey söyledimi?"
"Aslında evet söyledi. Günlerdir -Ben deli değilim-diye bağırıyor."
"Tamam siz düzenli kontrollerini yapın."

Günümüz...

"BEN DELİ DEĞİLİM!!!"

Gittikçe kırılıyor sesimdeki asilik. Ve sonra gittikçe azalıyor,kısılıyor sesim.

Bitiyor...

Bu sefer sayıklamaya başlıyorum.
"Ben deli değilim."
"Ben deli değilim."
"Ben deli değilim."
"Ben deli değilim."
"Ben deli değilim."
Sonra göz kapaklarım yeniliyor,uykunun ağırlığına.
Bitiyor. Çilekeşliğim. Sesimdeki hasret bitiyor.

Ve en önemlisi
ben bitiyorum...

Umarım beğenirsiniz. Oy verir,yorum yaparsanız sevinirim.