Dubbel In Love

~ 3 ~

-Marie

Na een blokuur van Van Mastenbroek dat wel een jaar leek te duren, pakken Roos en ik onze spullen in. 'Wat was dat een hel,' kreunt Roos en ik moet grinniken. 'Komt er nog één achter,' plaag ik haar en ze steekt haar tong naar me uit. 'Kom,' zeg ik, 'we moeten opschieten, anders wordt Van de Preek boos.' Van de Preek is de bijnaam van onze klas voor onze Nederlands docente mevrouw Van de Streek. Ze heeft deze bijnaam gekregen omdat ze bijzonder goed is in preken houden voor de klas, meestal wanneer leerlingen haar op haar zenuwen werken. Zo gaan er dan 20 minuten voorbij waarin meer dan driekwart van de klas niet naar haar luistert en ze dus de halve les volpraat met onzin waar niemand iets aan heeft. 'Ik wil nieeet!' zeurt Roos en ik haal mijn schouders op om aan te tonen dat er niks aan te doen is. Ik til mijn rugzak op mijn rug, Roos doet hetzelfde en we lopen het lokaal uit, op naar Van de Preek.

• 45 slaapverwekkende minuten later •

'Deze les was zo mogelijk nog saaier dan die van vorige week,' klaag ik tegen Roos wanneer we neer ploffen op een bank achterin de aula. 'Klopt,' antwoordt Roos en ze begint met het eten van een appel. Ik staar naar hoe ze een grote hap neemt en er op kauwt. Ze heeft door dat ik naar haar kijk, kleurt een beetje rood en kijkt me vragend aan. 'Ik kan niet meer normaal een appel eten sinds ik dat stomme ijzerwerk in mijn mond heb,' leg ik haar geïrriteerd uit en ze knikt ten teken dat ze het begrijpt. Omdat ik laat met het wisselen van mijn tanden was, besloot de tandarts pas op mijn vijftiende dat het tijd was voor een beugel en twee maanden later zat hij erin. Nu, anderhalf jaar later, zit ik er nog steeds aan vast en ik ben er zo langzamerhand helemaal klaar mee. Gelukkig zei de ortho tijdens mijn vorige afspraak dat hij er met een maandje of twee uit mag, iets waar ik zeer blij mee ben. Opeens hoor ik Roos naast me hard hoesten en wanneer ik haar rood aan zie lopen overweeg ik haar te gaan helpen, maar wanneer ze haar duim opsteekt moet ik zachtjes lachen omdat dit plaatje er toch wel lachwekkend uit ziet.

'Lach me niet uit alsjeblieft, dit was niet grappig!' Klaagt ze nadat ze een slok water heeft genomen en de tranen van haar wangen heeft geveegd. 'Sorry Roosje, dat was het wel,' zeg ik en ze zucht. 'Wat was nou de oorzaak van je spontane hoestbui?' vraag ik Roos terwijl ik mijn flesje water open draai. 'Ik verslikte me in een stukje appel, omdat ik dát daar zag,' legt ze uit terwijl ze haar vinger uitsteekt naar een plek aan de overkant van de aula. Ik volg met mijn ogen de denkbeeldige lijn die haar vinger maakt en mijn hart maakt een sprongetje wanneer ik hetgeen zie waar Roos naar wijst. Het is een jongen, ook al zou ik hem eerder omschrijven als engel. Met glanzende, bruine krullen, groene ogen en een gespierd lichaam is hij de typische droomjongen voor zo ongeveer ieder tienermeisje. Wanneer mijn ogen zich richten op zijn gezicht, draait hij zich om en ontmoeten zijn ogen de mijne. Alleen al door dit oogcontact gaat er een rilling door mijn lichaam. Ik word licht in mijn hoofd wanneer hij glimlacht, even naar me knipoogt en dan weer verder gaat met het gesprek met de jongen die naast hem zit. 'Oh my god Marie!' Gilt Roos in mijn oor waardoor ik uit mijn trance ontwaak. 'Zag je dat?!' vraagt ze. Ik knik langzaam terwijl mijn hoofd probeert te verwerken wat er zojuist gebeurd is. 'Hij knipoogde naar je terwijl hij je niet eens kent!' Weer knik ik terwijl ik mijn wangen rood voel kleuren.
Op dat moment voel ik iets nats op mijn benen. Ik kijk naar beneden en zie dat ik het flesje water dat ik had open gedraaid schuin houd, waardoor er een mini waterval op mijn broek spettert. Ik schrik en hou het flesje snel recht, maar de schade is al aangericht: een grote, donkere plek van water op mijn broek. Ik sla zuchtend mijn hoofd in mijn nek. Roos ziet het ook en slaat haar hand voor haar mond om haar lach in te houden, maar al snel geeft ze het op. Een soort walrus gehik komt uit haar mond terwijl ze naar mijn broek wijst, waar ik beteuterd naar kijk. 'Karma is a bitch,' zegt ze grijnzend wanneer ze is uitgelachen en ik denk terug aan het moment waarop ze bijna stikte door een appel, zo'n 5 minuten geleden. Ik sta op en loop stampvoetend naar de toiletten, terwijl ik de blikken van anderen op mij en mijn broek voel branden. Ik hoor leerlingen grinniken en hier en daar hoor ik dingen zoals 'Baby,' of 'Heb je in je broek geplast?' door de aula schallen. Ik schaam me niet snel, maar op dit moment smeek ik God om me in de grond te laten zakken, samen met de broek met een vlek erin die door plas gevormd lijkt te zijn. Ik weet niet hoe snel ik me naar de toiletten moet haasten en wanneer ik eindelijk de uitgang van de aula heb bereikt botst mijn schouder tegen die van iemand anders aan, waardoor ik half struikel en moeite moet doen om overeind te blijven. Het lijkt er toch op dat ik ga vallen en ik bereid me voor op de harde grond, totdat ik twee armen om mijn middel voel en omhoog getrokken word. Als ik weer op mijn voeten sta, draai ik me om om te kijken wie er zo aardig was om mij te redden van de vloer. Dat had ik echter niet kunnen doen, want ik kijk rechtstreeks in twee bekende, groene ogen die me glimlachend aankijken. 'Eh..,' stamel ik en ik draai me om om met een kop zo rood als een tomaat naar de toiletten te lopen. Tenminste, dat was mijn plan. Ik word echter teruggetrokken door een warme hand die zich om mijn pols sluit en ik zucht. 'Krijg ik geen bedankje?' vraagt de engel met een speels lachje rond zijn lippen. Ondertussen ben ik aardig chagrijnig geworden, dus ik trek mijn ogen tot spleetjes en vertel hem: 'Denk maar niet dat ik het leuk vind dat je me op dit moment gered hebt, maar toch bedankt.' Ik zie zijn ogen afdwalen naar mijn broek en hij moet lachen. 'Wat heb jij gedaan?' Vraagt hij terwijl hij me weer aankijkt. Ik hield mijn flesje schuin toen ik betoverd werd door jou en vervolgens stroomde het water op mijn broek en nu denkt iedereen
dat ik in mijn broek heb geplast, denk ik bij mezelf, maar ik deel alleen de korte versie van het verhaal met hem: 'Ik heb met water gemorst en ik was onderweg naar de toiletten. Dus doei.' Ik draai me om en loop nu toch echt naar de toiletten. 'Ik zie je nog wel, meisje!'
hoor ik nog achter me en ik voel zijn ogen in mijn rug branden totdat ik de toiletten in loop.

-

Nieuw hoofdstukjuuu! En oeeehh wat een romantiek hier *kuch kuch* ik heb best een beetje medelijden met Marie voor deze pittig awkward situatie.. Maar goed, nu is er wat actie in het verhaal. Ik probeer het allemaal zo niet saai mogelijk te houden :)
Ik upload as soon as possible weer,
xoxo
P.s. Mees, sorry dat dit boek misschien af en toe een beetje te romantisch wordt voor jou, ik weet dat je mijn boek leest omdat je het leuk vindt om te weten wat ik schrijf maar als je afhaakt na een paar hoofdstukken zou me dat niks verbazen en ik neem het je niet kwalijk. 😂 (Sorry andere mensen dan Mees en Nienke als jullie hier niks van snappen heheh)