Bazen karanlığı sever insan. Bir sürü rengin arasında, sadece siyahı sever sadece siyaha aşık kalır. Çünkü siyah özeldir bizler için. Yaşadıklarının sadece karanlıkta yok olduğuna inanır insan ve karanlıkta siyaha karışmıştır daima. Bazen de dibe ç...
Dibe çöktüğümüz anlar vardır ya hani sanki yanlız hissettiğin.. peki hiç düşündün mü dibe çökmek nedir diye.? Bana kalırsa dibe çökmek tüm acıların birleşmesi ve ruhunuzun yere çakılan halidir. Yere düşmektir ayağının takılıp düşmesi değilde, ruhunun taşa takılıp düşmesi. Ve düşüşünle ağrıyan kalbindir.. Bütün acıların yaşatması değilde, tek bir acının gözlerini doldurması. Sizce kim için değerki ağlamak. Bazende ağlamak isteyipte ağlayamamak var ya, o insanı daha da üzmüyor mu? Yeter üzümüycem diyipte, tekrar ağlamakta ayrı tabiki.. Değmez dedikten sonra tekrar ağlamak.. ağlamak bazen tek bir ağlaman seni dahada dibe çeker. Elbet senide mutlu eden başka bir sebep vardır, yoksa da sen bul neden olmasın ki değilmi yeterki acı çekerken bile mantıklı düşün..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*** Bazen hayatınızda biri olur yokluğuna alıştığın birileri belki canından bir parçadır o. İşte düşünün bi ailenin bir diğer parçası gider ve geri gelmez işte sonra çıkıverir karşına. Ama bazende hayatında çıkaramadığın bir parçan olur o. Hergün düşündüğün nasıl diye merak ettiğin birisi. Ikimizde aynı şeyleri düşünür gibi birbirimize bakıyorduk.
Arda, arda kim mi? Arda.. Benim büyük abim. Sizin varlığının olduğunu öğrenip şaşırdığınığız kadar, bende karşımda gördüğüm için şaşkınım.
Geri dönmüştü,, abim arda geri dönmüştü. Mutlu olmalıydım aslında değilimi mutluydum fakat kırgındım. Ama içimdeki ses' acaba bir sorun mu var? ' sorusunu düşünmeden edemiyordum. Kırgındım ona gözünün içine bile bakmayacak kadar kızgın, kırgınım..
Arda abim, babamın ölümünden kendini suçlamaya başlamıştı o zamanlar daha 11 12 yaşalarındaydı oysaki.
Ölümün tanımını bilmeden. Kaybetmiştik canımızdan bir parçasını, yani babamızı.
O aralar babam çok halisiz, bitkin halleri vardı. Bir kaç kez sormamamıza rağmen iyi olduğunu söyledi bizde üstüne gitmedik. Allah kahretmesin, keşke gitseydik de gerçekten yanında olabilseydik onun. Tek suçlu hisseden arda değildi bizde öyleydik fakat elimizdense bir şey gelmiyorduki, gelemiyordu..
Bu sessizliği bozan kapı ziliydi bende bunu bekliyormuş gibi. Hemen kapıyı açtım.
Ah unutmuştum buluşmayı. Ama bugün olmazdı. Arda kafasını bu tarafa eyip "Kimmiş?" Diye sordu ilk defa, ilk defa konuşmuştu. "Bir arkadaşım" dedim göz devirip yanıma geldi. Ters ters baktı fakat birşey demedi. Demeyede hakkı yok yıllar önce babamla aynı anda oda bırakıp gitti bizi.
Onu affetmiycem annemle, abim affettiler çoktan ama ben affetmiycem. Bunu derken bile inandırıcı gelmiyor çünkü onu o kadar özledim ki.. "Ya selim kusura bakma bugün gelemsem iyi olucak." Yanında abimi görünce anlamış gibi. "Peki anladım sorun değil başka zaman diyip hafifçe tebessüm etti." "Teşekkür ederim" "Rica ederim. İyi günler. "Anlayışlı bir insan, başkası olsa 'noldu' derdi. İçeri geçip Ben odama çıkıyorum dedim. Morlasizdim sesim ne kadar çıktı bilemiyorum, belki duymamıştı bile. Mutlu olmam gerekir biliyorum. Onu babamın ölümünden sorumlu tutmuyorum, değilde zaten. Hepimiz suçluyuz bu konuda. Ona sinirim yıllar önce onunda gitmesiydi bunu bile bile bizi 2. Kez yanlız bıraktı. Kapıya durup gidişine agaldigimiz gun geldi aklıma durmadan ağlıyorum uzayda saçımı okşuyordu geçicek geçecek diyordu ama oda ağlıyordu . Daha fazla konuşmak istemediğim için hızla yukarı odama geçtim.
