People Are Poison

Κεφάλαιο 28

{Βάλτε το τραγούδι να παίζει. Καλή σας ανάγνωση!}

2 μήνες μετά

«Τι θα απογίνουμε Άγγελε;»
«Ότι ονειρεύεσαι»

Πόνος.
Τόσος πόνος έχει συσσωρευθεί μέσα μου αυτους τους δυο μήνες. Τόσος πόνος που δεν πρόκειται να ξεπεράσει τον πόνο που ήδη ενιωθα. Μια απλή φράση ήταν αρκετή για να με κάνει να τον ερωτευτώ. Ήταν ικανή για να με κάνει -ταυτόχρονα να φύγω μακρυά του. Να μην του ξανά μιλήσω, να μην τον ξανά κοιτάξω, να μην τον ξανά σκεφτώ όσο επώδυνο και αν είναι. Όμως και πάλι δεν τα κατάφερα. Πάντα έπιανα τον εαυτό μου να τον χαζεύω, από την στιγμή που βγήκε από το νοσοκομείο και προσπαθούσε να επαναφέρει την ζωή του. Έπιανα τον εαυτό μου να τον σκέφτεται συνέχεια, κάθε λεπτό που περνούσε το μυαλό μου ήταν κολλημένο σε εκείνο, λες και κάτι μου φώναζε πως αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον σκεφτόμουν.

Θύμαμαι, μια μέρα του έπεσε ένα χαρτί καθώς έφευγε. Συνοφρυωμένη το κοίταξα και ύστερα από λίγα λεπτά σκέψης το έπιασα. Τα όμορφα γράμματα του απλώνονταν πάνω στο χαρτί και οι λέξεις το στόλιζαν όπως τα φύλλα και τα άνθη στολίζουν τα δέντρα την άνοιξη. Έμεινα να θαυμάζω τα σχέδια που είχε κάνει πάνω, σαν να είναι κάτι πολύτιμο για εμένα. Όμως ήταν.

Είναι η τέχνη μου. Τέχνη είναι ότι σου αποσπά την προσοχή πάνω από ένα δευτερόλεπτο. Εγώ κάθομαι και την κοιτάω για ώρες. Αποτελεί για εμένα μια τέχνη. Την δικιά μου.

Αρχικά χαμογέλασα με το διάβασμα αυτών των τόσο απλών λέξεων. Με τα ακροδάχτυλα μου χάιδεψα το χαρτί, λες και χαιδευα το πρόσωπο του και το διάβασα ξανά και ξανά. Μετά από λίγο το δίπλωσα προσεκτικά και το τοποθέτησα μέσα στην τσάντα μου.

Την επόμενη μέρα, τον παρατήρησα να ψάχνει το χαρτι μανιωδώς. Δεν τόλμησε όμως να μου μιλήσει. Του εξήγησα εκείνη την μέρα την θέση μου και από τότε σαν να χάθηκε η φωνή του για εμένα. Δεν την ξανά άκουσα. Παρατηρούσα μόνο τα χείλη του να ανοιγοκλείνουν ρυθμικά, αλλά κανένας ήχος δεν έφτανε μέχρι τα αυτιά μου.

«Τι θα απογίνουμε Άγγελε;»
«Ότι ονειρεύεσαι» μου απάντησε και σήκωσε την πλάτη του, από το άβολο στρώμα του νοσοκομείου, που πάνω του περνούσε τόσες μέρες.
«Τι ότι ονειρεύεσαι Άγγελε; Θα σε σκότωνε και φταίω εγώ για αυτο.» Του φώναξα με δάκρυα στα ματια μου αλλά εκείνος το μόνο που έκανε είναι να με πιάσει από το χέρι, με όση λιγοστή δύναμη είχε, και να με φέρει να καθίσω δίπλα του.