People Are Poison

Κεφάλαιο 42

{Warning: Το συγκεκριμένο κεφάλαιο περιέχει σεξουαλικό περιεχόμενο. Βάλτε το τραγούδι να παίζει καθώς το διαβάζεται. Καλή ανάγνωση. Xx}

«Πώς ήρθες εδώ;» Ψιθυρίζω και τον πλησιάζω. Τα χέρια του αγγίζουν τα μάγουλα μου και χαμογελάω που είναι εδώ, απέναντι μου.

«Δεν ήρθα» μου λέει και χαμογελάει λυπημένα. Τον αγκαλιάζω και ακουμπάω το κεφάλι μου πάνω στο στήθος του. Μακάρι να ήταν όλα διαφορετικά. Μακάρι να ήταν όντως εδώ κοντά μου.

«Σε αγαπάω» του λέω και τον κοιτάω στα μάτια. Συνεχίζει να μου χαμογελάει λυπημένα. Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου και ενώνω τα χείλη μου με τα δικά του.

«Κι εγώ. Εσύ όμως δεν το εννοείς όπως εγώ, το ξέρω. Δεν σε κρίνω για αυτό» μου λέει και με απομακρύνει από κοντά του. Δάκρυα αρχίζουν να κυλούν στα μάγουλα μου γιατί ξέρω ότι αυτό που λέει είναι αλήθεια. Ξέρω ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να αγαπήσω τον Αντρέα όπως εκείνον.

Ξυπνάω από αυτό το σύντομο όνειρο και παρατηρώ ότι τα μάγουλα μου είναι μουσκεμένα. Έκλαιγα στον ύπνο μου. Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και αρχίζω να ετοιμάζομαι για το καινούργιο μου σχολείο. Αφού βάλω κάποια από τα καινούργια ρούχα που πήραμε με την Νίκη, κοιτάζομαι στον καθρέπτη. Νιώθω περίεργα με αυτά που φοράω, αφού μετά από καιρό δεν φοράω μαύρα ρούχα. Πηγαίνω στο μπάνιο και αφού πλυθώ, κατεβαίνω κάτω.

Στην κουζίνα βρίσκεται ο μπαμπάς, η Νίκη και ο Ορέστης και τρώνε όλοι μαζί πρωινό. «Καλημέρα» λέω και πηγαίνω προς το ψυγείο για να πιω λίγο νερό.

«Καλημέρα αγάπη μου. Έλα να φας» μου λέει ο πατέρας μου. «Δεν πεινάω» του λέω και πάω κοντά στον Ορέστη. Τον φιλάω στο μάγουλο και έπειτα πάω να φύγω από την κουζίνα αλλά με σταματάει η φωνή του. «Αιμιλία έλα τώρα να φας.» Μου λέει αλλά εγώ δεν τον ακούω. Βγαίνω από την κουζίνα και πηγαίνω και κάθομαι στο σαλόνι. Μετά από λίγα λεπτά έρχεται κοντά μου μαζί με τον Ορέστη. «Θα πάμε πρώτα τον μικρό στο σχολείο και έπειτα θα σε πάω στο δικό σου» μου λέει και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου.

Μετά από λίγη ώρα που αφήσαμε τον Ορέστη στο σχολείο του, κατευθυνόμαστε προς το δικό μου. Κοιτάω μελαγχολικά έξω από το παράθυρο, χωρίς βέβαια να παρατηρώ τίποτα. Βρίσκομαι χαμένη στις σκέψεις μου και αναλογίζομαι όσα έχουν συμβεί στην ζωή μου. Τα όνειρα μου, τις αυτοκτονικές τάσεις που είχα παλαιότερα και τώρα πια αποτελούν ένα κοντινό παρελθόν, τον Αντρέα και τέλος τον Άγγελο. Τον τελευταίο καιρό δε μιλούσαμε τόσο, δε ξέρω τι με είχε πιάσει και έκανα όλα αυτά τα πράγματα. Κάθε φορά που τον κοιτούσα, γινόμουν αδύναμη μπροστά του, η καρδιά μου έκλαιγε στην όψη του με κάποια άλλη και ευχόμουν να ήταν όλα ένα όνειρο.