RaNdY×NoMi

2

Maske hiçbir parlama ve hareket göstermedi. Sakin ama şaşkın bir şekilde ağır ağır maskeyi çıkardı ve yavaşça yerden ayrıldı. Kitabı ve maskeyi kucağına bastırarak odasına yöneldi.

"Bu bir rüya olmalı."dedi inanmazlıkla.

"Lütfen rüya olsun. Hatta kabus, en beter kabus." Odasına girip kapıyı kapattı ve kilitledi. Yavaşça dağınıklığı kafaya takmadan yatağına ulaşıp kendini üstüne attı. Sıkıca sarıldı kitap ile maskeye, gözleri yoğun duygular yüzünden ağırca kapandı.

.

"RANDY!" Duyduğu sesle yerinde irkildi. Howard?

"Howard?"sesi kısık ve boğuk çıkmıştı. Gözlerini açmadı. Açamadı.

"NEDEN GERİ GELMEDİN LANET ŞEY!" Randy gözlerini araladı ve yavaşça kalkarak kilitli kapıya yaklaştı.

"Howard, iyi değilim. Yanlız kalmam gerek." Howard duymuş gibi sustu.

"Randy? Sorun ne?" Endişeli sesi duyunca kapının önüne çöktü. Sırtını kapıya yaslayıp gözlerini kapattı.

"Nomikon öldü, Howard."sesi sonlara doğru kısıldı. Bir süre ses gelmedi.

"Nasıl oldu bu?" Ses endişeyi kaybetmemişti.

"Onu öldürdü. Onu büyüyle öldürdü. Kitaptan kan çıktı, Howard. Maske çalışmadı. Yazılar silindi, ruhumu içine çekmedi. Çok kötüyüm, Howard. Yalnız kalmam gerek, lütfen."sesi yumuşak ve ince sızılı, acılı bir haldeydi. Howard bu duruma üzüldü. Elini kapıya dayadı.

"Peki.. yarın okula gelecek misin?" Meraklı ses kulaklarına ulaşınca, Derince iç çekti. Canı bir şey, herhangi bir şey yapmak istemiyordu.

"Bilemiyorum. Tek istediğim, yalnız kalmak." Howard da iç çekti. Çoğu zaman hep bencil ve umursamaz olurdu fakat, nomikon konusunda arkadaşını biliyordu. Bir keresinde onu nomikon dan ayırmaya kalkmış, ikisini de delirtip zor duruma düşmesini sağlamıştı. Nomikon Çıldırmış, Randy ise uçarak ona varıp sarılmıştı. Aralarında bağ olduğunun farkındaydı. Bu yüzden o kitabı sevmiyordu. En iyisi gitmekti, Howard için.

"İhtiyacın olursa, bir nefes uzağında olacağım, dostum."
Anlayışlı sesten sonra ayak sesleri geldi ve geriye sadece sessizlik kaldı. Randy gözlerini araladı ve odada gezdirdi. Hâlâ canı yanıyordu.

"Canım yanıyorsa, hâlâ yaşıyor olduğun mu.. hâlâ yaşıyor musun?" Her ninja zamanında namikona bağlanmıştı. Fakat, sanki Randy daha bi' farklı bağlıydı. Sonuçta, geçmişe gidip onunla tanışmıştı. Onunla birlikte savaşmıştı. Sohbet etmiş, gülmüşlerdi. Ve şimdi o..

Kırmızı Işık görmesi ile gözleri yerinden fırladı. Öyle ki, bi'an dünyayı bırak kendinden bile soyutlandı. Uyuşukluk bedenine karıncalanmayla geri dönerken, hızla kalkıp yatağa koştu. Yok, hayır.. uçtu!

Kırmızı Işık yanıp sönerken,  Randy kitabı açtı. Hızlı açmış olacaktı ki, kalbi acıyla katıldı. Kitap onu içine çekmedi.

"Nomikon? Ne yapıyorsun? Bırak o soruları! İyi misin?" Kitap parladı. Randy anlamamıştı.

"Böyle olmaz. Bir, iki yapalım. Bir; evet. Iki; Hayır. Tekrar. Iyi misin?" Nomikon iki defa yanıp söndü.Randy Üzgün gözlerle iç çekti.

"Peki.. Bu durumu düzeltmenin yolu var mı? " Nomikon üç defa yanıp söndü.

"Bekle. Üç yok? Şey.. belki? Yada  sanırım? " nomikon bir defa yanıp söndü.

"Her şansı denemek lazım. Ne yapmalıyım? " nomikon bir kez yanıp söndü. Randy anlamadı.