Αγαπητό μου ημερολόγιο

Κεφάλαιο 1

Μέρα πρώτη: Εκεί που ξεκίνησαν

"Τρέξε!" Φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορώ, όμως η φωνή μου δεν είναι δικιά μου. Τρέχω κατά μήκος του δρόμου, προσπαθώντας να βρω απελπισμένα ένα σημείο να καλύπτω, υπάρχει ένα δασάκι πιο κάτω, πρέπει να φτάσω γρήγορα.
Τα πνευμόνια μου καίνε από την ταχύτητα μου, δυσκολεύομαι να αναπνεύσω και φοβάμαι ότι από στιγμή σε στιγμή θα καταρρεύσω, όμως δεν σταματάω, δεν κοιτάω πίσω ούτε λεπτό. Τα πόδια μου τρέχουν πιο γρήγορα από το υπόλοιπο σώμα μου, αλλά δεν προλαβαίνω να νιώσω τον πόνο.

Σχεδόν βλέπω την αρχή του δάσους τώρα και ξέρω ότι δεν πρέπει να τα παρατήσω, μπορώ να το κάνω. Συνεχίζω να τρέχω όσο εικόνες πετάνε στο μυαλό μου, τις οποίες προσπαθώ μανιωδώς να διώξω, όχι τώρα, όχι ακόμα .

Φτάνω στο δάσος και συνεχίζω να τρέχω, φτάνοντας όσο βαθιά όσο μου επιτρέπουν τα πόδια μου. Δεν μου παίρνει πολύ μέχρι να σταματήσω. Κοιτάζω γύρω μου, ψάχνοντας για ένα δέντρο που θα μου επιτρέψει να σκαρφαλώσω. Και το βρίσκω. Είναι αρκετά ψηλό αλλά φτάνω τα κλαδιά του. Κρατιέμαι από το πρώτο κλαδί και βάζω όλη τη δύναμη που μου απομένει για να σηκώσω τον εαυτό μου. Πατάω στο επόμενο, μετά στο επόμενο, μετά στο επόμενο, μέχρι να μην έχει να σκαρφαλώσω άλλο. Δεν έχω ώρα να σκεφτώ ότι είμαι πολύ ψηλά και αν πέσω θα τραυματιστώ, δεν έχω αρκετά καθαρό μυαλό.

Όταν ήμουν μικρή, μου άρεσε πολύ να σκαρφαλώνω στα δέντρα του πάρκου και της αυλής μας με τον αδελφό μου. Να τελικά που μου χρησίμευσε κάπου.

Κάθομαι σε ένα φαρδύ κλαδί και στηρίζω την πλάτη μου στον κορμό. Τώρα που δεν κινούμαι οι εικόνες έρχονται δίχως να φεύγουν. Μέσα από το φεγγαρόφως διακρίνω το γεμάτο αίμα κορμί μου. Ματωμένα χέρια, ματωμένα πόδια, ματωμένα ρούχα. Ξένο αίμα. Όμως δεν νιώθω αηδία.

Βλέπω ξανά το πρόσωπο του όταν κράταγα το μαχαίρι και όταν εκείνο έσκισε τη σάρκα στο πλευρό του. Η έκφραση τρόμου, η παράκληση με το βλέμμα του να μην τον σκοτώσω. Γελάω σιγανά, αλλά ο ήχος όσο πάει και δυναμώνει και τον μεταφέρει ο άνεμος μακριά και εγώ γελάω, γελάω δυνατά μέχρι να πονέσει το στομάχι μου και να τρέξουν δάκρυα από τα μάτια μου. Αλλά συνεχίζω να γελάω, όπως θα γέλαγε κάποιος που είχε κερδίσει ένα εκατομμύριο ευρώ. Το γέλιο μου ωστόσο, κρύβει κάτι ακόμα, δεν γελάω όπως γέλαγα χτες. Κρύβεται πίσω του μια κτηνώδης υφή την οποία δεν αναγνωρίζω.