Teach me how to Love

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1

Schoonheid

'Sophie, wakker worden lieverd, je moet weer naar school', fluisterde mijn moeder zachtjes in mijn oor. Ik murmelde wat voordat ik mijn ogen opendeed. Mijn moeder stond op en deed de gordijnen open. Het zonlicht viel direct mijn slaapkamer binnen. Zo snel mogelijk kneep ik mijn ogen weer dicht. Ik draaide me nog een om en kroop zo ver mogelijk onder de dekens.

'Ik wil niet naar school', mopperde ik.

Mama moest lachen. 'Je moet toch gaan lieverd.' Ze gaf een aai over mijn bol en liep de kamer uit. Mam liep altijd met een soort elegantie. Een eigenschap die ik helaas absoluut niet had geërfd. M'n vader zei vroeger altijd dat ik zijn kleine olifantje was, omdat ik de trap af denderde.

Ik rekte me uit en ging op het randje van mijn bed zitten. Waarom school? Waarom moet je mijn dromen verstoren?! Ik stond op en liep naar de badkamer. Na een lange douche droogde ik me af en liep terug naar mijn slaapkamer.

Mijn slaapkamer was helemaal vernieuwd. Pap en ik hadden de laatste weken van de vakantie hard gewerkt om mijn kamer af te krijgen. De muren waren opnieuw geverfd, er stond een nieuw bed en een grote kledingkast. Bovendien had ik een groot nieuw bureau gekregen. Die van vorig jaar was nog een oude van papa's werk.

Ik liep naar mijn kledingkast en bedacht bij mezelf dat de life struggles nu pas begonnen. Welke kleren zou ik aan doen? Wat voor statement wilde ik overbrengen? Welke kleuren matchten? Wat moest ik met mijn haar doen? Welke schoenen deed ik aan? Noem maar op. Zó veel stress bracht die eerste schooldag weer, en geloof me ik was niet de enige die zich zo voelde.

Ik staarde een kwartier lang doelloos naar mijn kledingkast en trok uiteindelijk een wit jurkje aan met een bruin riempje als accessoir. Door het witte jurkje leek ik nog bruiner dan normaal. Mijn donker bruine haren, die lichter leken door het zomerseizoen, deed ik in een simpele strakke haren. Vlug smeerde ik wat make-up op mijn gezicht -zodat ik er niet als een zombie uitzag-, stopte mijn lenzen in mijn ogen en liep naar beneden.

Pip kwam met een kwispelende staart op me af rennen. Ik gaf een aai over haar kop en liep door naar de keuken. Pap en mam waren beiden nog thuis. 'Goeiemorgen pap, goeiemorgen mam', zei ik glimlachend. Ik nam plaats op mijn vaste plekje aan tafel en begon een boterham te smeren.

'Goeiemorgen sunshine', zei pap glimlachend. Hij legde zijn krant weg en keek me met een stralende glimlach aan. Veel mensen zeiden dat ik dezelfde glimlach had als mijn vader. 'Lekker geslapen?'

'Hm... ging wel,' antwoorde ik, 'maar helaas werden mijn dromen verstoord door school.' Ik rolde met mijn ogen en papa en ik schoten beiden in de lach.

'Soof, ik heb trouwens je boterhammen al gesmeerd', zei mama. Ze liep druk heen en weer door de keuken. Typisch Ingrid, ze stresste altijd veel te veel. Pap daarentegen was juist heel kalm en rustig, maar tegelijk grappig. Hij zorgde er altijd voor dat mama minder stresste. Daarom vond ik ze zo'n goede match. Alsof ze gewoon voor elkaar gemaakt waren. 'Thanks', zei ik en ik gaf haar een knuffel.

De deur ging open en Anne kwam binnenlopen. Of nou ja... Het leek meer op huppelen.

'Goedemorgen Meneer en Mevrouw Verhoof', zei ze vrolijk. Ze aaide Pip en liep verder het huis in. Anne was zo vertrouwd in ons huis, dat ze gewoon met de deur binnen mocht vallen van ons. Eerst belde ze altijd nog beleefd aan, maar gelukkig hadden we haar dat uiteindelijk afgeleerd.

'Goeiemorgen Anne', zei pap. 'We vinden het heus niet erg hoor dat je ons meneer en mevrouw noemt. Maar je komt al jaren bij ons thuis, dus noem ons gerust Ingrid en Frank, alsjeblieft.'

Anne keek een beetje ongemakkelijk om zich heen. Ze was erg streng opgevoed en daarbij sterk gelovig. Ze was altijd een perfect meisje, schoon en netjes, beleefd en vriendelijk tegen iedereen.